Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale894

Christum, Pastorem et infatigabilem praeconem, qui in mundum venit ut

vita doctrinaque exemplum Episcopis daret et omnibus Caeli semitas osten-

deret ».

Hic dignissimus Ecclesiae Pastor die 6 mensis Martii anno 1640 Venetiis

ortum habuit a parentibus Augustino et Clara Barbarigo, nobili Venetiarum

familia. Secundogenitus ex octo liberis et primus masculus, a familia didicit

moralis religiosaeque institutionis rudimenta. Assidue frequentavit Scholam

Doctrinae Christianae. Quinque et viginti aetatis annos explens, partes ha-

buit sessionum Supremi Reipublicae Consilii, dum simul altioribus incumbe-

bat studiis eloquentiae et iuris, quodam moderante Senatore.

Christi figura penitus allectus, otii tempore indigentibus inserviebat apud

pauperiores regiones suae urbis, atque libenter orationi, paenitentiae et aus-

terae vitae se dabat, consilia evangelica excolere cupiens. Ita maturam red-

didit sacerdotalem vocationem.

Occursus decretorius exstitit cum Sancto Gregorio Barbarigo, Cardinali et

Episcopo Patavino, qui magister eius et pater fuit, quocum sociam navavit

operam, postquam Venetiis sacerdotalem recepit ordinationem.

Exordia ministerii pastoralis Servus Dei Venetiis exercuit in regione Sanc-

ti Nicolai a Mendiculis, ubi ob operosam caritatem iam notus erat. Iis in ipsis

regionibus intellexit quanti ponderis esset parentes adiuvare ad educationem

filiorum et quantum necessarium esset ferventius studium catechesim prae-

sertim puellis et mulieribus tradendi. Eodem tempore vehementiorem suam

caritatem effecit erga pauperes, ac peculiarem in modum erga iuvenes.

De rogatu Sancti Gregorii Barbarigo, anno 1670 Servus Dei Patavium se

contulit, ubi pastoralia et iuridico-administrativa studia perfecit. Apud Stu-

diorum Universitatem Patavinam doctoris titulo « in utroque iure » est hones-

tatus; deinde nominatus est canonicus Ecclesiae Cathedralis, intensam expli-

cans actionem pastoralem in ambitu catechesis et evangelizationis. Ne Pata-

vii quidem sollicitudo eius de pauperibus deminuit.

Anno 1678 nominatus est Archiepiscopus Corcyrensis, ubi Seminarium

condidit, catechesim promovit, et, quatenus ad caritatis virtutem attinet,

inter pauperiores homines sedulam curam exhibuit. Contulit ad ampliorem

formam redigendum valetudinarium, quod expertis ditavit medicis, quorum

sumptus ipsemet persolvit; subvenit carcere detentis, infirmis et moribundis.

Iura tueri et libertatem Ecclesiae minime timuit coram Venetiarum Re-

publica. Ob quandam contentionem contra Delegatum Reipublicae Venetia-

rum, anno 1685 acerbum patiens dolorem Ionias Insulas relinquere debuit,

Romam proficiscens. Apostolica fortitudine tribulationem oppetivit, et divi-

no auxilio confisus spem nutrivit ut a Romano Pontı́fice coram admitteretur.