Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale890

cuius exstitit praeses. Deinde Societatem iuvandis mulieribus et puellis opere

carentibus fundavit; varia quoque promovit solidarietatis incepta pro pau-

peribus. Ad hanc operam roborandam, die 4 mensis Octobris anno 1919,

approbantibus et cooperantibus auctoritatibus ecclesiasticis, fundamenta ie-

cit Societatis Vitae Apostolicae Sororum, cui nomen « Caritas Socialis », cuius

moderatrix ex voluntate Archiepiscopi Vindobonensis est nominata. Sequen-

ti anno electa est sodalis Consilii « rei publicae constituendae ». Re politica usa

est uti instrumento ad proximum iuvandum. Interea Opus eius diffundebatur

per creationem domuum filialium, immo extra Austriae confines. Censuras

pati coacta est et incommoda, quae fortitudine nisa et Domino auxilio confisa

oppetere scivit. Per opera socialis generis et caritatis perque modum vivendi

ostendit fidelitatis suae exemplum erga Evangelium, multos incitans ad au-

xilium pauperibus praestandum.

Singulae eius actiones profluebant ex arta communione cum Deo, quem

omnimoda diligebat deditione. Absque timore de fide testimonium perhibuit,

quae viam ostendebat ei. Normis stetit Magisterii, cuius doctrinam propa-

gandam curavit. Ecclesiae iura, vitam, matrimonium christianum, scholam

catholicam alacriter defendit. Materna sollicitudine subveniebat pueris, seni-

bus, pauperibus et omnibus qui peculiaribus curis et auxiliis indigebant.

Omnibus in adiunctis prudens exstitit et, priusquam decisiones magni

ponderis caperet, consilia a personis expertis quaerere consueverat. Vitam

impendit pro iustitia sociali fovenda nec non pro iuribus mulierum tuendis.

Prae difficultatibus fortiter se gessit, ac aequum animum servavit ad innu-

meras obeundas aegrotationes quibus a iuvenili aetate vexabatur. Indolem

suam potius vehementem subegit et sobriam se praebuit in cibo, potu et

vestimentis. A terrenis opibus et honoribus seiunctam se ostendit, et in pro-

prio vitae statu mirum in modum castitatem excoluit. Ex oratione hausit

fortitudinem ad complura opera exsequenda. Spiritualem aluit vitam per ipsa

apostolatus opera, per lectionem et meditationem Sacrarum Scripturarum,

per devotionem quam coluit erga Eucharistiam, Sanctissimam Trinitatem,

Sacrum Cor Iesu eiusque Passionem et Beatissimam Virginem Mariam.

Anno 1933 valetudinis condicio illius in deterius vertit, ita ut exstirpatio-

nem unius ex renibus subire cogeretur. Ne in hac quidem occasione animo est

demissa, spe suffulta aeternam beatitudinem assequendi. Vindobonae die 11

mensis Iunii anno 1933, ipso die Sollemnitatis Sanctissimae Trinitatis, ani-

mam Domino reddidit, et voluit ut super tumulum haec scriberentur verba:

« In Te, Domine, speravi, non confundar in aeternum! ».

Percrebrescente sanctitatis fama, Archiepiscopus Vindobonensis Causam

iniit beatificationis et canonizationis, instruens Processum Ordinarium annis

1963-1969. Deinde instructus est Processus Cognitionalis annis 1982-1983.