spiritaliterque pueris, iuvenibus, operariis, senibus promovendis se addixit.

Laicorum in Ecclesiae vita cooperationem fovit, catholicas consociationes

promovit atque gregem, lupis invadentibus, tuitus est. Id genus pastor dig-

nus habitus est, qui altius officium sustineret. Quapropter Summus Sanctus

Pontifex Pius X die VI mensis Ianuarii anno MCMX eum Civitatis Castelli

Episcopum renuntiavit, quo subsequenti mense Iunio, die XXVIII, pervenit.

Paucis ante diebus suae dioecesi primam pastoralem epistulam scripserat,

qua effatus est: « Vos Episcopum reperietis patrem, amicum, fratrem. Vos

ad me venietis, ego ad vos veniam ». Hoc propositum tenuit. Aeterna populi

salus primum obtinuit eius cogitationum locum, quem prudenter, fortiter

amabiliter in Dei semitas direxit. Hoc opus perfecit suae vitae suaeque gentis

Evangelium cum aptaret, sacerdotum cooperationem cum peteret, quorum

institutioni summam curam dicavit. Scripsit: « Presbyter ipsum debet esse

Evangelium, ut, eum respiciens populus, discat quemadmodum vivere de-

beat ». Diligenter ipse sacerdotalia officia adimplebat, divina mysteria pien-

tissime celebrans, confessiones audiens divinae misericordiae panem omnibus

ministraturus. Proximus populo esse voluit. Saepe ideo paroeciales commu-

nitates, domos institutorum vitae consecratae, catholicas consociationes pe-

tebat. Quinquies pastorales visitationes fecit, per totam dioecesim Dei verbi

semen spargens. Familias iuvit ut suum sociale ecclesialeque opus agerent,

feminarum munus extulit, iuvenes qui veritatem bonumque facerent direxit,

catholicas scholas parvulosque tuitus est, pauperes dilexit.

Sed opus, quod Dei Servi caritatem annorum decursu producit, Congre-

gatio est Parvarum Ancillarum Sacri Cordis, quam ipse primo saeviente bello

mundano condidit, ut pueri pauperes pupillique colerentur et educarentur,

doctrina christiana traderetur atque aegroti curarentur. Vitam et huius Ec-

clesiae Pastoris apostolatum eius episcopalis insignis verbis summatim com-

plecti possumus: « in caritate Christi ». Sub lumine Christi caritatis vixit rea-

pse et est operatus atque voluit ut populus suus infinitam Christi caritatem

cognosceret et experiretur.

Erga omnes paternus fuit et fortis, misericors quidem, verum multum

postulabat, qui bonum fovit, malum abstulit et effecit ut longinqui ad Deum

Ecclesiamque redirent. Virtutes coluit atque eucharistia, precatione, ferventi

erga Sacrum Cor Iesu Virginemque Mariam devotione sustentatus interiorem

vitam aluit. Ipsum agens pastorale opus, mortem per casum viarium die VII

mensis Iulii anno MCMXXXII occubuit.

Sanctitatis fama cum efferretur est manifestata, quae subsequenti tem-

pore est producta, quapropter Civitatis Castelli Episcopus anno MCMLXXVII

Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale834