Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale896

clesia, eam inserens in vitam pastoralem eamque constituens educatricem et

apostolicam fautricem inter mulieres.

Ad christianam educationem progressionemque mulieris, Servus Dei con-

di voluit, Camarina Comaschi opem ferente, Institutum vitae consecratae,

Sorores scilicet Divini Amoris, quibus munus credidit « conferendi ad bonum

universale totius Dioecesis et ad rectam totamque christianam vitam fami-

liarum, ad rectam mulierum et praesertim puellarum formationem ». Ad

quem finem Sorores tenebantur « crescere in amore erga creatricem et salvi-

ficam Dei voluntatem et, amore ductae, ad Divinam exsequendam historiam

contendere ».

Maxime notandum est quomodo circa Servum Dei germinaverit sanctitas.

Ceterum ipsemet absque intermissione progrediebatur Divinum Pastorem

imitando christianasque virtutes exercendo.

Sua pastorali caritate verticem ostendere potuit perfectionis evangelicae,

quae in proprio vultu fulgere consueverat. Conscius factus Episcopatum « sta-

tum perfectionis » esse, sequens sibi assumpsit propositum prospiciendi « ma-

ximopere perfectioni meiipsius, perfectioni Cleri nec non saluti animarum

mihi creditarum » - et addebat - « toto corde et affectu promitto meis

viribus non parcere prae qualibet vicissitudine mihi gerenda, nec umquam

reicere corporis fatigationes animique perturbationes, etiamsi strenuae sint,

si agitur de salute animabus curationi meae commissis ferenda; quinimmo

promptum me declarare ad vitam, si opus sit, libenter ac laetanter pro illis

tradendam ». Et prosequebatur: « Si Episcopus quieto animo vivere cupit, in

omnibus rerum adiunctis non vero creaturarum sed Dei gloriam quaerat.

Compertum enim habeo me nihil esse, nihil scire et nihil ex me facere posse,

prorsus de meipso diffisum; sed omnem meam firmam spem et veram cer-

tamque fiduciam in Deum proicio, et stabili innitor fundamento Iesu Christi

Domini nostri, ex cuius gratia, auxilio et favore, in explendo opere et tam

arduum formidabileque onus perferendo, exitum omnino felicem mihi ipse

ominor ». Aluit igitur immensam fiduciam in auxilio gratiae et in virtute

orationis. Huiusmodi scribebat: « Itaque consilium prorsus ineo non assumen-

di, arripiendi, incipiendi nec opus pergendi seu quodlibet pastorale munus,

quin prius ad perefficax recurram orationis instrumentum, veluti solum et

opportunum, ut a Deo flagitem divinum eius lumen, gratiam et auxilium;

itaque in negotiis magis arduis, ut non tantum pro me verum etiam pro aliis

orationes effundantur curabo ».

Suum exercens ministerium, saepius testificationes dedit illam fortitudi-

nem possidendi illamque dulcedinem apostolicam, de quibus scripserat: « Apis