776 Acta Apostolicæ Sedis - Commentarium Officiale

gymnasio per biennium scilicet versaretur, se contulit. Tum vero adules-

centulus consilium sacra munia capessendi in animo agitavit; quod quidem

propositum, quamvis primo adversantibus parentibus, summo ipse studio

summaque prorsus constantia tenuit. Adepta denique probatione missionis

e Lyceo, cum in Almo Collegio Capranicensi, Romae se collocasset, theolo-

giae studiis in magno Athenaeo Gregoriano operam dedit. Tandem die 15

mensis Augusti, anno 1906, sacro presbyteratus ordine insignitus est, cum

autem anno 1907 theologiae, subsequenti vero anno canonici quoque iuris

doctoris dignitate potiretur.

In patriam reversus, primum coadiutor in paroecia Sancti Adoëni, deinde

vero, a mense Novembri, anno 1911, curio Sancti Augustini fuit, cuius ipse

primus parochus factus est anno 1919. Gravibus autem casibus humanae

atque socialis humilitatis, quos in suo ipse munere fungendo cognoverat,

impulsus est hic Servus Dei complura pro tenuioribus moliri. Cuius rei

gratia non solummodo ordinariam operam, pascendo gregi dominico nava-

tam, fovit, verum etiam accuratiorem reddidit; praeterea idem litterarum

ludos pro discipulis utriusque sexus, vespertinos ludos iuvenum operarum

ludumque artis plumariae ac sutoriae puellarum instituit.

Ita divinus ille instinctus coepit informari, qui concitaverat animum

Paschalis, cum sacrorum alumnus vitam Sancti Iosephi Benedicti Cottolengo

legerat, scilicet ut ipse pro hominibus ad extremam societatem detrusis

domum exstrueret. Die igitur 3 mensis Octobris, anno 1921, auspicali lapide

parvi aedificii ad Sancti Augustini templum posito, Servus Dei pauperibus

iisque, qui a vita sociali essent exclusi, mente captis potissimum, sedem

donavit, in qua iidem cum amanter tum etiam apte curarentur.

Nondum abhinc annus transierat, cum die 10 mensis Augusti, anno 1922,

adulescentulae octo, Christianae doctrinae praeceptrices, se huic Dei Servo

ad hospites curandos sociae adiunxerunt: quod quidem initium fuit futurae

Congregationis Sororum Ancillarum a Divina Providentia, quae deinceps

approbationem, primum dioecesanam, anno 1926, deinde pontificiam, anno

1944, obtinuit.

Sincera fide, mira fortitudine ac spe fultus, hic Servus Dei se demisit,

praesertim in dementes in eosque, qui essent ad infimam plebem redacti,

sicque eorum suorumque dolores levavit. Qui, ut Christi amoris testem decet,

prudentia et caritate, summo sese devovendi studio, animum addidit iis,

quicumque eum secuti sunt ac in omnibus inceptis adiuverunt. Praeterea