HABANEN. 435

colligit, indebitas fuisse poenas religiosis inflictas ; nam verba prolata a Sorore Refugio, aut non recte explicata sunt, aut intelligi debent minime prolata adversus Episcopum, sed ad- versus Cappellanum, qui causa prima fuit poenarum religiosis illatarum. Sed si locutio illa bene intelligatur, nil aliud si- gnificat quam « quod s. Lazarus lepram non mittat ».

Neque minus excusanda videtur Soror Refugio quando per leve mendacium sese exemit a subscriptione processus verbalis: per id enim nil aliud voluit quam consulere per- plexitati animi: renuebat enim elicere actum propriae vo- luntati contrarium, absque ullo damno tertii. Mendacium hoc parva monitione facile propitiari poterat. Qua de re nil mirum si Superiorissa violenta non irruit in Sororem Refugio, cuius parvam perpenderat culpam, ceu desideravit Vicarius generalis. Quinimo, etiamsi gravem deprehendisset culpam istam , aliter agere nequivit Superiorissa, quoniam Vicarius generalis sibi omnino reservaverat delicti cogni- tionem.

Ex dictis colligit defensor, has duas religiosas expertes esse ab his noxis; et ideo etiam ex hoc capite sententiam prolatam sustineri non posse, praeter formae defectum, qua afficitur.

Ex defectu reatus pariter sententia nutat quoad P. Gar- ciam, etiam in casu quod religiosae culpas sibi impietas com- miserint; nam neque ipse, neque religiosae consilium com- ponentes expellere poterant Sororem Refugio e religiosa domo, neque Superiorissam a proprio munere, ceu Vicarius generalis praesumpsit; eoquod hac auctoritate praediti non fuerant ex propriis regulis.

Pater Garcia fecit quod potuit; nam, coadunato concilio, sciscitavit an dimitti posset Superiorissa a proprio officio et Soror Refugio eiici e religiosa domo ; consilium vero unani- miter respondit negative ; et Superior generalis certior fa- ctus, in hanc ivit sententiam.

Advocatus tandem purgat ab accusatione rebellionis et periurii Patrem Garciam, et concludit; dato et non concesso