PARISIEN. (587

Februarii 1894, censuit respondere: Sententiam esse confir- mandam.

Ex QUIBUS COLLIGES : I. In causis matrimonialibus con- sanguineos et familiares ex iure non haberi uti suspectus, eoquod « domesticitas non minuit, sed potius auget fidem testis in hac materia, ratione praesumptae scientiae et ve- ritatis ».

II. Metum gravem, seu mentis trepidationem, verificari de facto quando malum instans, vel futurum, grave est pro illa persona, quae illud facile sustinere non posset, et simul persuasum habeat illud revera sibi imminere.

III. Nedum rectam rationem, sed ipsa iura proclamare maximum malum esse amissionem libertatis; quod facilius haberi potest in femina, quam in viro.

IV. Gravitatem timoris oriri ex natura minarum, ex. qualitate tum eorum, a quibus illae proficiscuntur, tum eo- rum, qui eas passi dicuntur.

V. Metum gravem constituere varia adiuncta; quae sunt diuturna et importuna vexatio, gravitas minarum, eiectio e paterna domo, haereditatis privatio, auctoritas et pertinacia terrentium, eorum prompta iracundia et violentia, fragilitas et indoles patientis.

VI. In themate adiuncta haec non defuisse; et ideo non defuisse videtur timorem simpliciter gravem, et gravem me- tum reverentialem, quo nuptiae irritantur ; quia adfuerunt mi- nae et diuturna parentum indignatio, et vexatio.

VII. Nihil officere declarationi nullitatis matrimonii si mulier, metum vel timorem reverentialem passa, repulsa a parentibus, aliquot annos in domo viri permanserit, cum car- nali copula: eoquod matrimonium non revalidatur nisi iterum contrahatur, adhibita Tridentini forma.