Caput VII.
1
Et factum est, cum implesset † omnia verba in aures plebis, intravit Catarnaum.
2
Centurionis autem cujusdam servus male habens, erat moriturus, qui illi erat praetiosus.
3
Et, cum audisset de Jesu. misit se. . . Judaeorum, rogans eum, ut veniens salvaret
servum ejus.
4
Ad illi, venientes ad Jesum, rogabant eum solicite, dicentes: Quia dignus est, ut
hoc illi
5
praestes: diligit enim gentem nostram, et Synagogam ipse aedificabit nobis.
6
Jesus autem abiit cum eis. Et, cum jam non longe esset a domo, misit ad illum Centurio
amicos suos, dicens: Domine noli te vexare: non enim dignus sum, ut sub tecto meo
7
intres; sed dic † verbo, et sanabitur puer meus.
8
Nam et ego homo sum sub potestate constitutus, habens sub me milites: et dico huic
vade, et vadit: et alio veni, et venit: et servo meo fac hoc, et facit.
9
Audiens autem haec Jesus, miratus est: et conversus sequentibus se, dixit: Dico vobis,
in nullo tantam fidem. . . in Istrahel.
10
Et reversi domum, qui missi fuerant, invenerunt servum sanum.
11
Et factum est, deinceps ibat in civitatem, quae vocatur Naim; et ibant cum illo discipuli
ejus multi †, et turba co-
12
piosa. Et factum. . . m adpropinquaret † portae civitatis; et † ecce efferebatur defunctus
filius unicus matris suae; et haec vidua erat, et turba multa † cum illa.
13
Quem cum videret Dominus, misertus est super eam, et dixit illi: Noli flere.
14
Et accessit, et tetigit loculum, (Hi autem, qui portabant, steterunt) et ait: Adulescens,
tibi dico, surge.
15
Et resedit, qui erat mortuus, et coepit loqui. Et dedit illum matri ejus.
16
Accepit autem timor magnus omnes, et magnificabant Deum dicentes: Quod Propheta magnus
surrexit in nobis; et quia visitavit Deus plebem suam in bono.
17
Et exiit hic sermo in universa Judaea, Et omni confinio regionis illius † de eo.
18
Et nuntiaverunt Johanni discipuli ejus de omnibus his.
19
Et convocavit duos Johannes de discipulis suis. . . ad Jesum. . . Tu es, qui venturus
es, an alium expectamus?
20
Advenientes. autem ad eum viri, dixerunt: Johannes misit nos Baptista ad te, dicens:
Tu es, qui venturus es, an alium expectamus?
21
In ipsa hora curabat † multos a languoribus, et plagis, et spiritibus immundis; et
caecis multis donavit visum.
22
Et respondens, dixit illis: Ite, nuntiate Johanni, quae vidistis, et audistis: Caeci
vident, clodi ambulant, leprosi mundantur, mortui resurgunt, pauperes evangelizantur:
23
et, beatus est, qui in me non fuerit scandalizatus.
24
Et, cum discessissent nuntii illi Johannis, coepit dicere ad turbas de Johanne: Quid
existis in desertum videre? arundinem a vento moveri?
25
Sed quid existis videre? hominem mollibus vestimentis indutum? Ecce, qui in veste
praetiosa sunt, et in delitiis, in domibus regum sunt.
26
Sed quid existis videre; Prophetam? Utique dico vobis, et plusquam Prophetam.
27
Hic est enim †, de quo scriptum est: Ecce. . . Ange. . . ante faciem tuam, qui praeparavit
viam tuam ante te.
28
Dico autem vobis: Major inter natos mulierum Johanne Baptista nemo est. Nam, qui minor
est in regno Dei, major est illo.
29
Et omnis populus audiens, et publicani. . . averunt Deum baptizati baptismum † Johannis.
30
Pharisaei autem, et Legisperiti consilium Dei spraeverunt in semetipsos non baptizati.
31
Cui † similes dicam ergo homines hujus generationes?
32
Similes sunt pueris sedentibus in foro, et loquentes ad invicem, dicentes †: Cantavimus
vobis, et non saltastis: lamentavimus vobis, et non
33
plorastis. Venit enim Johannes Baptista, neque manducans, neque bibens †, et dicitis:
Daemonium habet.
34
Venit Filius hominis manducans, et bibens, et dicitis: Ecce homo devorator, et bibens
vinum, publicanorum, et peccatorum amicus.
35
Et justificata est sapientia ab omnibus filiis suis.
36
Rogavit † autem illum quidam Pharisaeus, ut manducaret cum. . . Et ingre. . . domum
Pharisaei dicubuit.
37
Et ecce mulier in civitate, quae erat † peccatrix, ut cognovit, quod recubuit in domo
Pharisaei, attulit alabastrum unguenti:
38
et stans retro secus pedes ejus, lacrymis rigabat † pedes. . . et capillis capitis
sui tergebat, et osculabatur pedes ejus, et unguebat unguento.
39
Videns autem Pharisaeus, qui vocaverat eum, ait intra se, dicens: Hic, si esset Propheta,
sciret utique quae, et qualis mulier est, quae tangit eum; quia peccatrix est.
40
Et respondens Jesus, dixit ad illum: Simon, habeo tibi aliquid dicere. Ad ille ait:
Magister, dic. Dixit ergo Jesus †:
41
Erant duo debitores cuidam faeneratori: unus debebat denarios D. alius L.
42
Non habentibus autem † illis unde redderent, donavit utrisque. Quis ergo eum plus
dilexit?
43
Respondens Simon dixit: Aestimo, quia is, cui plus donavit. Ad ille dixit ei: Recte
judicasti.
44
Et conversus ad mulierem, dixit Simoni: Vides hanc mulierem? Intravi in domum tuam,
aquam . . . - dibus meis non dedisti: haec autem lacrymis suis rigavit pedes meos,
et capillis suis
45
tersit. Osculum mihi non dedisti: haec autem, ex quo intravi, non cessavit osculari
pedes
46
meos. Oleo non unexisti caput meum: haec autem unguento unexit †.
47
Propter quod dico tibi: Remissa sunt tibi peccata multa, quia dilexit multum. Cui
autem minus dimittitur minus diligit.
48
Dixit autem Jesus ad eam: Mulier, remissa sunt tibi peccata.
49
Et coepit, qui simul recumbebant, dicere intra se: Quis est, qui etiam peccata remittit?
50
Dixit Jesus ad mulierem: Fides tua te salvam fecit: vade in pace.