17

Εἰ οὖν ποιήσας ἥλιον Θεός ὁ πάντων κτίστης 15 ἀνενδεῆ πεποίηκεν, ἄφθονον σέλας φαίνειν καί μηδαμῶς παρά τινος ἄλλου πλείονος χρῄζειν, πῶς δόξαν λάβοι παρ᾿ ἐμοῦ τοῦ τεταπεινωμένου; Ἀνενδεής γάρ παντελῶς ὁ τοῦ ἡλίου κτίστης, ὁ ἐμπιπλῶν τά σύμπαντα τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων 20 (38) νεύματι βουλήματι τήν ἰσχύν κεκτημένος. Ἐν τούτῳ καί ἡ γλῶσσά μου ἐξαπορεῖ ῥημάτων καί τά τελούμενα ὁ νοῦς ὁρᾷ, οὐχ ἑρμηνεύει˙ βλέπει καί βούλεται εἰπεῖν καί λόγον οὐχ εὑρίσκει˙ ἀόρατα γάρ καθορᾷ, ἀνείδεα εἰς ἅπαν, 25 ἁπλᾶ, πάντῃ ἀσύνθετα, ἄπειρα τῷ μεγέθει. Οὔτε ἀρχήν γάρ καθορᾷ, οὐ τέλος ὅλως βλέπει; Ἀνακεφαλαιούμενον ὅλον, δοκῶ, ὁρᾶται˙ οὐ τῇ οὐσίᾳ πάντως δέ, ἀλλά τῇ μετουσίᾳ. Ἐκ τοῦ πυρός ἀνάπτεις γάρ καί πῦρ ὅλον λαμβάνεις, κἀκεῖνο μένει ἄτμητον, ἀνέκλειπτον ὡς πρῴην, πλήν τό μεταδιδόμενον χωρίζεται τοῦ πρώτου καί εἰς λαμπάδας γίνεται πολλάς˙σωματικόν γάρ. Ἐκεῖνο δέ πνευματικόν, ἀμέριστον ὑπάρχον, 35 καί παντελῶς ἀχώριστον καί ἄτμητον ὑπάρχει˙ οὐ γάρ μεταδιδόμενον εἰς πολλά διαιρεῖται, ἀλλά καί μένει ἄτμητον καί ἐν ἐμοί ὑπάρχει˙ ἐξανατέλλει ἐν ἐμοί ἔνδοθεν τῆς ταλαίνης καρδίας μου ὡς ἥλιος ἤ ὡς δίσκος ἡλίου σφαιροειδής διεκνύμενος, φωτοειδής, ὡς φῶς γάρ. Οὐκ οἶδα, καθώς εἴρηται, τί εἴπω περί τούτου, καί ἤθελον τοῦ σιωπᾶν, εἴθε καί ἐδυνάμην, ἀλλά τό θαῦμα φρικτόν κινεῖ μου τήν καρδίαν καί ἐξανοίγει στόμα μου τό κατεσπιλωμένον, καί μή βουλόμενον ποιεῖ λαλεῖν μέ τε καί γράφειν. Ὁ ἀνατείλας ἄρτι μου ἐν σκοτεινῇ καρδίᾳ, ὁ δείξας μοι θαυμάσια, ἅ ὀφθαλμοί οὐκ εἶδον, ὁ κατελθών καί ἐν ἐμοί ὡς εἰς ἔσχατον πάντων, ὁ ἀποστόλου μαθητήν καί υἱόν ἀποδείξας ἐμέ, ὅν εἶχεν ὁ δεινός δράκων καί βροτοκτόνος (39) τό πρίν ἐργάτην ὑπουργόν πάσης παρανομίας, ὁ πρό αἰώνων ἥλιος ὁ ἐν τῷ ᾅδη λάμψας, ὕστερον καί φωτίσας μου ψυχήν ἐσκοτισμένην καί χαρισάμενος ἐμοί ἀνέσπερον ἡμέραν, 55 τό δύσπιστον τοῖς κατ᾿ ἐμέ ὀκνηροῖς καί ῥαθύμοις, ὁ πλήσας πάντων ἀγαθῶν τήν ἐν ἐμοί πτωχείαν, αὐτός καί λόγον δώρησαι καί ῥήματα παράσχου