147
ΚΘ'.
Ὅτι μόνοις ἐκείνοις καταφανῆ τά τῶν θείων πραγμάτων, οἷς διά τῆς μετουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅλοις ὅλος ἡνώθη Θεός. (225)
Πόθεν ἔρχῃ, πῶς εἰσέρχῃ, ἔνδοθεν τῆς κέλλης λέγω πάντοθεν ἠσφαλισμένης; Ξένον γάρ καί τοῦτο ἔστιν ὑπέρ λόγον, ὑπέν νοῦν τε. Τό δ᾿ ἐντός μου γίνεσθαί σε ὅλον αἴφνης καί ἐκλάμπειν καί φωτοειδῆ ὁρᾶσθαι ὡς ὁλόφωτον σελήνην, τοῦτο ἄνουν, ἄφωνόν με ἀπεργάζεται, Θεέ μου. Οἶδα, ὅτι σύ ὑπάρχεις ὁ ἐλθών, ἵνα φωτίσῃς τούς ἐν σκότει καθημένους, καί ἐξίσταμαι καί ἔξω γίνομαι φρενῶν καί λόγων, ὅτι βλέπω θαῦμα ξένον, πᾶσαν κτίσιν, πᾶσαν φύσιν, πάντα λόγον ὑπερβαῖνον. Ὅμως ἄρτι πᾶσι λέξω, (226) ἅ χαρίζῃ μοι λαλῆσαι˙ Ὦ ἀνθρώπων ἅπαν γένος, βασιλέων καί ἀρχόντων, πλούσιοί τε πένητές τε, μοναχοί καί κοσμικοί τε, πᾶσα γλῶσσα γηγενῶν με νῦν ἀκούσατε λαλοῦντα, μέγεθος φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ διηγούμενον! Ἥμαρτον αὐτῷ ὡς ἄλλος ἄνθρωπος οὐδείς ἐν κόσμῳ˙ μή με ταπεινώσει ταῦτα ὑπολάβῃς τις τοῦ λέγειν, ἀληθείᾳ ἥμαρτον γάρ ὕπερ ἅπαντας ἀνθρώπους πᾶσαν πρᾶξιν ἁμαρτίας, ἵνα συνελών σοι εἴπω,