157
Ἐν ψυχαῖς ἐχούσαις ἄρα ἔλεον δαψιλεστάτως καί πρό τούτου καί σύν τούτῳ πίστιν, ἔργα τε τήν πίστιν βεβαιοῦντα κεκτημέναις ταύταις, ὡσεί λύχνῳ πλήρει καί ἐλαίου καί στυπείου πῦρ ἐμβάλλει ὁ ∆εσπότης, ὅ ὁ κόσμος οὐ κατεῖδεν οὐδέ κατιδεῖν ἰσχύει (Κόσμον λέγω τούς ἐν κόσμῳ καί τά κοσμικά φρονοῦντας). Ὥσπερ ἅπτει δέ ὁ λύχνος, ἐν τοῖς αἰσθητοῖς σοι λέγω, ὅταν τῷ πυρί προσψαύσῃ, (239) οὕτω καί πνευματικῶς μοι νόει λέγειν ταῖς ψυχαῖς προσψαύειν καί ἀνάπτειν πῦρ τό θεῖον. Πρίν προσψαύσῃ, πῶς ἀνάψει; Πρίν βληθῇ δέ, πῶς προσψαύσει; Ὄντως οὐδαμῶς, οὐδ᾿ ὅλως! Ὅταν δέ ὁ λύχνος ἅπτῃ καί τρανῶς φωτίζῃ πάντας, καί τό ἔλαιον ἐκλείψῃ, οὐ σβεσθήσεται ὁ λύχνος; Θέα μοι καί ἄλλο μεῖζον, ὅ φοβεῖ με πλέον πάντων! Φαίνοντά μου λύχνον μέγα ἐν ἐλαίου δαψιλείᾳ, ἀφθονίᾳ τε στυπείου, μῦς ἐλθών ἤ ἕτερόν τι ἤ κατέστρεψε τόν λύχνον ἤ κατά μικρόν ἐκλεῖξαν ἔπιε τό ἔλαιόν τε ἔφαγέ τε τό στυπεῖον καί τήν λαμπάδα ἔσβεσε. Τό δ᾿ ἔτι θαυμαστότερον, ὅτι τό στυπεῖον ὅλον, ὅπερ θρυαλλίς καλεῖται, ἐμπεσόν ἐν τῷ ἐλαίῳ σβέννυται τό πῦρ εὐθέως, καί ὑπάρχει μοι ὁ λύχνος