77

καί ταύτην ἐν καρδίᾳ μου ποιεῖ αἰσθάνεσθαί με. Θροοῦμαι, περισφίγγομαι κρατῆσαι ταύτην θέλων καί νύξ τά πάντα καί κεναί αἱ ἀθλίαι μου χεῖρες. Πάντων ἐπιλανθάνομαι καί κάθημαι καί κλαίω μή ἐπελπίζων ἄλλοτε ταύτην οὕτως ἰδέσθαι. Ὅτε θρηνήσω δέ πολλά καί παύσασθαι θελήσω τότε ἐλθοῦσα μυστικῶς κρατεῖ τῆς κορυφῆς μου καί συγχέομαι δάκρυσιν ἀγνοῶν τίς ὑπάρχει καί καταυγάζει μου τόν νοῦν φωτί γλυκείῳ σφόδρα. Ὅταν δέ γνῶ ἥτις ἐστίν, ἀφίπταται συντόμως καταλιποῦσά μοι τό πῦρ τοῦ θείου αὐτῆς πόθου, ὅ γελᾶν οὐκ ἀφίησιν ἤ πρός ἀνθρώπους βλέπειν, (127) οὐδέ πόθον εἰσδέξασθαι τινός τῶν ὁρωμένων. Κατά μικρόν ἀνάπτεται, ὑπομονῇ φυσᾶται καί φλόξ μεγάλη γίνεται οὐρανούς δρασσομένη˙ ταύτην σβέννυσιν ἄνεσις, περισπασμός οἰκείων καί μέριμνα βιωτικῶν, ἐν ἀρχῇ γάρ τυγχάνει. Ἀνακαλεῖται σιωπήν καί μῖσος πάσης δόξης τό κυλινδεῖσθαι ἐπί γῆς καί πατεῖσθαι ὡς κόπρον˙ ἐπί τούτοις γάρ τέρπεται καί συμπαρεῖναι θέλει, ταπείνωσιν διδάσκουσα τήν πάντα δυναμένην. Ὅταν οὖν ταύτην κτήσωμαι ταπεινός γένωμαι, τότε ὑπάρχει σύν ἐμοί ἀχώριστος κἀκείνη˙ ὁμιλεῖ μοι, φωτίζει με, βλέπει με, ἥν καί βλέπω. Ἐν τῇ καρδίᾳ μοῦ ἐστιν, ἐν οὐρανῷ ὑπάρχει, ἑρμηνεύει μοι τάς γραφάς καί προστιθεῖ μ οι γνῶσιν, μυστήρια διδάσκει με, ἅ λαλεῖν οὐκ ἰσχύω, ἐκ τοῦ κόσμου δεικνύει μοι πῶς αὕτη ἥρπασέ με καί ἐλεεῖν προστάσσει μοι πάντας τούς ἐν τῷ κόσμῳ. Τοῖχοι οὖν με συνέχουσι καί σώματι κρατοῦμαι καί ἔξω τούτων ἀληθῶς εἰμί, μή ἀπιστήσῃς! Κτύπων οὐκ ἐπαισθάνομαι, φωνάς δέ οὐκ ἀκούω, οὐδέ φοβοῦμαι θάνατον, παρῆλθον γάρ καί τοῦτον. Θλῖψιν οὐκ οἶδα, τί ἐστι, κἄν πάντες με λυπῶσιν˙ αἱ ἡδοναί πικρία μοι, φεύγουσι πάντα πάθη, καί φῶς ὁρῶ διά παντός ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ. Ἡμέρα νύξ μοι φαίνεται καί νύξ ἡμέρα ἔστιν, καί ὑπνῶσαι οὐ βούλομαι, ζημία γάρ μοι τοῦτο. Ὅταν δέ πάντα τά κακά περικυκλώσωσί με καί τῷ δοκεῖν καθέλξωσι καί κατισχύσωσί μου, ἔξω πάντων εὑρίσκομαι σύν αὐτῇ αἴφνης τότε, χαροπιῶν καί λυπηρῶν καί ἡδονῶν τοῦ κόσμου˙