256
(381) ταῦτα δ᾿ οὐ βούλονται παθεῖν, ὡς ἔπαθεν ἐκεῖνος, καί παραιτοῦνται μέτοχοι δόξης Θεοῦ γενέσθαι τῷ παραιτεῖσθαι τό παθεῖν, ὡς ἔπαθεν ἐκεῖνος, καί θέλουσιν, οἴμοι, τιμήν μᾶλλον τήν ἐξ ἀνθρώπων καί χωρισμόν ἀπό Θεοῦ ἑκουσίως αἱροῦνται. Ἀλλ᾿, ὦ Χριστέ μου, λύτρωσαι τούς εἰς σέ πεποιθότας κενοδοξίας μιαρᾶς καί ὑπερηφανίας καί συμμετόχους ποίησον παθῶν σου καί τῆς δόξης καί καταξίωσον ἡμᾶς ἀχωρίστους σου εἶναι νῦν τε καί εἰς τούς μέλλοντας αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΝΓ'.
Κατά διάλεκτον Θεοῦ καί τοῦ πατρός τῶν λόγων ὁ λόγος˙ καί ὅπως ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐλλαμπόμενος ὁ θεῖος οὗτος πατήρ ὡμίλει Θεῷ καί ὑπ᾿ ἐκείνου ἐμυσταγωγεῖτο τά θεῖά τε καί ἀνθρώπινα. (382)
Ἴδε μου, Χριστέ, τήν θλῖψιν, ἴδε μου τήν ἀθυμίαν, ἴδε μου καί τήν πτωχείαν. Ἴδε τήν ἀσθένειάν μου καί οἰκτείρησόν με, Λόγε! Λάμψον μοι καί νῦν ὡς πάλαι καί καταύγασον ψυχήν μου˙ φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου τοῦ ὁρᾶν σε, φῶς τοῦ κόσμου, τήν χαράν, τήν εὐφροσύνην, τήν ζωήν τήν αἰωνίαν, τήν τρυφήν τήν τῶν ἀγγέλων, βασιλείαν οὐρανῶν τε καί παράδεισόν σε ὄντα, στέφανον τόν τῶν δικαίων καί κριτήν καί βασιλέα. Τί τό πρόσωπόν σου κρύπτεις; Τί χωρίζῃ μου, Θεέ μου, ὅς οὐ θέλεις χωρισθῆναι (383) πώποτε τῶν σέ φιλούντων; Τί με φεύγεις, τί με καίεις, τί με τέμνεις καί συντρίβεις; Οἶδας, ὅτι ἀγαπῶ σε