63
καί κατέτρεχεν ὁ νοῦς μου καί καταλαβεῖν ἐζήτει τήν φανεῖσαν αἴγλην πόθῳ. Ἀλλ᾿ οὐχ εὕρισκε τό κτίσμα, οὐδ᾿ ἠδύνατο γενέσθαι τῶν κτισμάτων ὅλως ἔξω, ἵνα δράξηται τῆς αἴγλης τῆς ἀκτίστου καί ἀλήπτου. Ὅμως περιῄει πάντα καί ἰδεῖν ἐμηχανᾶτο, ἐξηρεύνα τόν ἀέρα, οὐρανούς περιεπόλει, περιήρχετο ἀβύσσους καί τά ἔσχατα τοῦ κόσμου, ὡς ἐδόκει, ἐξεζήτει. Ἀλλ᾿ οὐδέν ἐν τούτοις πᾶσιν εὕρισκε, κτιστά γάρ πάντα˙ καί ἐθρήνουν καί ἐπένθουν καί τά σπλάγχνα ἐφλεγόμην καί ὡς ἔκφρων ἐν ἐκστάσει γεγονώς οὕτως διῆγον. (108) Ἦλθεν οὖν, ὡς ἠβουλήθη, καί νεφέλης ὥσπερ εἶδος φωτεινῆς ἐπιπεσοῦσα καί ὅλη πρός τῇ κεφαλῇ μου ἑωρᾶτο καθημένη καί κραυγάζειν ἐνεποίει ἐν ἐκπλήξει γενομένῳ. Ὅμως πάλιν ἀποσπᾶσα ἐγκατέλιπέ με μόνον καί ζητοῦντί μοι ἐμπόνως ταύτην, αἴφνης ὅλη πάλιν ἐν ἐμοί γνωστῶς εὑρέθη, ἐν καρδίᾳ μοῦ τε μέσον ὡς φωστήρ, ὡς δίσκος ὄντως τοῦ ἡλίου καθωράθη. Οὕτω δέ ἀναφανεῖσα καί γνωστῶς ἀποδειχθεῖσα ἔτρεψε δαιμόνων στῖφος, ἀπεδίωξε δειλίαν, ἐνεποίησεν ἀνδρείαν, τῆς αἰσθήσεως τοῦ κόσμου