282
νηστείαν λέγω, σκληραγωγίαν, πόνους, κόμην αὐχμηράν, σιδήρων καθηλώσεις, τρίχινον ἔσθος, τύλων πλῆθος γονάτων, ξηροκοιτίαν, χόρτον εἰς στρῶσιν κοίτης καί πᾶσαν ἄλλην κακοπάθειαν βίου; Καλά γε ταῦτα, εἰ καλῶς ἐκτελεῖται τά τῆς νοερᾶς καί κρυπτῆς ἐργασίας ὑμῶν ἐν γνώσει καί σοφίᾳ καί λόγῳ˙ εἰ δ᾿ ἐκτός ταύτης ἐπ᾿ ἐκείνοις μέγα τι φρονεῖτε ἴσως καί τό εἶναι δοκεῖτε μηδέν δέ ὄντες ἐκείνης χωρίς, τάχα λεπροῖς προσεοίκατε, λαμπραῖς ἐσθῆσιν ἐστολισμένοι τῶν ὁρώντων εἰς πλάνην. Ἀλλά τοῖς ἐκτός χαίρειν πᾶσιν εἰπόντες μόνης γενέσθαι τῆς ἐντός ἐργασίας σπεύσατε θερμῶς ἐν ἱδρῶσι καί πόνοις (421) θείων ἀρετῶν καί ἱερῶν ἀγώνων, ἵν᾿ ὀφθῆτε μοι παρθένοι ταῖς ἐννοίαις, πεφωτισμένοι τήν διάνοιαν πᾶσαν, καί ἑνωθῆτε τῷ Λόγῳ μοι ἐν λόγῳ σοφίας ἐμῆς καί γνώσεως τῆς κρείττω. Τοῦ ἱεροῦ μου ἡ πληθύς λαοῦ πᾶσα, δεῦρο σπουδαίως πρός με τόν σόν ∆εσπότην. ∆εῦρο, τῶν δεσμῶν λύθητι τῶν τοῦ κόσμου, μίσησον πλάνην τῶν αἰσθήσεων πᾶσαν, φύγε τῶν κακῶν τάς αἰτίας ὀξέως, ἐπιθυμίαν ὁράσεως σαρκός τε, ἀλαζονείαν φρενῶν τε καί τοῦ βίου καί πᾶσαν ἄλλην ἐνθύμησιν ματαίαν. Ἅ γνῶθι κόσμου ὄντα τῆς ἀδικίας, εἰς ὄλεθρον ἄγοντα τόν κεχρημένον αὐτοῖς ἐμπαθῶς καί προσπαθῶς ἐν βίῳ καί ἐχθρόν κἀμοῦ δυστυχῶς ἐκτελοῦντα. Λαβοῦ τοῦ πόθου τῶν ἐμῶν ἐν καρδίᾳ θείων πραγμάτων, ἀγαθῶν αἰωνίων, ὧν σοι σαρκωθείς ἡτοίμασα ὡς φίλῳ, ἵν᾿ ᾗς μοι ἀεί συνδαιτυμών ἀφράστως ἐν τῇ τραπέζῃ τῆς ἐμῆς βασιλείας, τῆς ἐν οὐρανοῖς μετά πάντων ἁγίων. Γνῶθι γάρ σαυτόν, ὡς βροτός καί φθαρτός εἶ, ὀλίγον ζωῆς λείψανον ὤν ἐν βίῳ, καί ὡς οὐδέν σοι ἕψεται τῶν ἐκ κόσμῳ