235
καί τότε εὑρεθήσονται μή ἔχοντες ἐλπίδα. Οὐαί, ψυχή, τοῖς ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἐνταῦθα, ὅτι ἐκεῖθεν ἕξουσιν αἰώνιον τήν θλῖψιν. Εἰπέ, ψυχή μου, τί λυπῇ, τί ζητεῖς τῶν ἐν βίῳ, εἰπέ μοι, καί διδάξω σε ἑνός ἑκάστου χρείαν καί μάθε καί διδάχθητι τό καλόν ἐν ἑκάστῳ. Θέλεις, εἰπέ, δοξάζεσθαι, θέλεις καί ἐπαινεῖσθαι; Ἄκουσον τοίνυν, τί τιμή, τί δέ καί ἀτιμία˙ τιμή τό πάντας μέν τιμᾶν, τόν Θεόν δέ πρό πάντων καί τάς ἐκείνου ἐντολάς ἐπικτᾶσθαι ὡς πλοῦτον, ὑβρίζεσθαί τε δι᾿ αὐτάς, δι᾿ αὐτάς λοιδορεῖσθαι καί δι᾿ αὐτάς ὀνειδισμούς ὑποφέρειν παντοίους. Ὅταν γάρ πράγματί τινι, ψυχή, ἐπιχειρήσῃς, ἵνα τιμήσῃς τόν Θεόν, ἵνα αὐτόν δοξάσῃς (351) καί διά τοῦτο ὑβρισθῇς καί ἐξουδενωθήσῃ, τότε τιμῆς ἐπέτυχε καί δόξης τῆς ἑστώσης, ὅτι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐπί σε πάντως ἥξει. Τότε σε καί οἱ ἄγγελοι ἐπαινέσουσι πάντες, ὅτι ἐτίμησας Θεόν, ὅν ὑμνοῦσιν ἐκεῖνοι. Θέλεις, ψυχή μου, κτήσασθαι ἱματισμόν καί πλοῦτον; Ἄκουσον, ἄρτι δείξω σοι τόν αἰώνιον πλοῦτον˙ δάκρυσον, μετανόησον, καταφρόνησον πάντων, γενοῦ πτωχή τῷ πνεύματι, γενοῦ καί τῇ καρδίᾳ, γενοῦ ἀκτήμων χρήμασι, γενοῦ τοῦ κόσμου ξένη, γενοῦ τῶν θελημάτων σου ἐχθρά τῶν ἐναντίων καί μόνου τοῦ θελήματος γενοῦ τοῦ σοῦ ∆εσπότου καί ἀκολούθησον αὐτοῦ τοῖς ἴχνεσιν εὐτόνως. Καί τότε σχολαιότερον βαδίσας ὁ ∆εσπότης θέλων καταληφθήσεται ὑπό σοῦ τῆς ἀθλίας˙ αὐτόν δ᾿ ἰδοῦσα βόησον καί κραύγασον μεγάλως, αὐτός δ᾿ ἐπιστραφήσεται ὄμματι τῷ ἱλέῳ καί βλέψει καί παράσχει σοι μικρόν αὐτόν ἰδέσθαι καί πάλιν καταλείψει σε κρυβείς ἐξ ὀφθαλμῶν σου. Τότε θρηνήσεις, τάλαινα, τότε κλαύσεις ἐμπόνως, τότε αἰτήσεις θάνατον μή φέρουσα τόν πόνον, μή στέγουσα τόν χωρισμόν τοῦ γλυκέος ∆εσπότου. Αὐτός ἐξαποροῦσαν δέ ὁ ἀγαθός ἰδών σε καί σφοδρῶς ἐπιμένουσαν τῷ κλαυθμῷ καί τῇ λύπῃ πάλιν αἴφνης φανήσεται, πάλιν σε καταυγάσει, πάλιν καθυποδείξει σοι τόν ἀκένωτον πλοῦτον, τήν δόξαν τήν ἀμάραντον τοῦ πατρικοῦ προσώπου, καί εὐφρανεῖ σε ὡς τόν πρίν καί χαρᾶς σε ἐμπλήσει