18

τοῦ πᾶσι διηγήσασθαι τάς σάς τερατουργίας καί ἅπερ σήμερον ποιεῖς μεθ᾿ ἡμῶν τῶν σῶν δούλων, 60 ἵνα καί οἱ καθεύδοντες ἐν σκότει ῥαθυμίας καί λέγοντες˙ Ἀδύνατον ἁμαρτωλούς σωθῆναι καί, ὥσπερ Πέτρον καί λοιπούς ἀποστόλους, ἁγίους, ὁσίους καί δικαίους τε, αὐτούς ἐλεηθῆναι, γνώσωσι καί μαθήσωνται, ὅτι εὔκολον τοῦτο τῇ ἀγαθότητι τῇ σῇ ἦν καί ἐστί καί ἔσται! Καί οἱ δοκοῦντες ἔχειν σέ, τό φῶς παντός τοῦ κόσμου, καί μή βλέπειν σε λέγοντες, μή ἐν φωτί διάγειν, μή λάμπεσθαι, μή καθορᾶν ἀενάως σε, Σῶτερ, μάθωσιν, ὡς οὐκ ἔλαμψας αὐτῶν ἐν διανοίᾳ, 70 οὐδέ κατῴκησας αὐτῶν τήν ῥυπαράν καρδίαν καί μάτην ἐπαγάλλωνται ἐπί κεναῖς ἐλπίσιν οἰόμενοι θεάσασθαι τό φῶς σου μετά τέλος. Ὁ ἀραββών ἐντεῦθεν γάρ, ἡ σφραγίς πάντως ὧδε παρά σοῦ, Σῶτερ, δίδοται τοῖς δεξιοῖς προβάτοις˙ 75 εἰ γάρ ἑκάστου θάνατος ὁ συγκλεισμός τυγχάνει μετά τέλος ἄπρακτα πᾶσιν ἐπίσης ἔστι καί οὔτε φαῦλον ἤ καλόν δύναταί τις ποιῆσαι, Σωτήρ μου, πάντως ἕκαστος, ὡς εὑρεθῇ, καί ἔσται. Τοῦτο φοβεῖ με, ∆έσποτα, τοῦτο ποιεῖ με τρέμειν, τοῦτο ἐκτήκει ἅπαντα τά αἰσθητήριά μου, ὅτι τυφλός ἀποθανών καί μεταστάς ἐκεῖσε (40) οὐκέτι τοῦτον ἥλιον αἰσθητῶς θεωρήσει, εἰ καί τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν ἀναστάς πάλιν λάβοι˙ οὕτως οὐδ᾿ ὁ τόν νοῦν ἔχων τυφλόν, εἰ ἀποθάνοι, τόν νοητόν θεάσεται ἥλιόν σε, Θεέ μου, ἀλλά ἐκ σκότους ἐξελθών πρός σκότος ἐνδημήσει καί εἰς αἰῶνας ἔσεται ἐκ σοῦ κεχωρισμένος. Μηδείς ἀνθρώπων, ∆έσποτα, τῶν εἰς σέ πιστευόντων, μηδείς τῶν εἰς τό ὄνομα τό σόν βεβαπτισμένων τό μέγα τοῦτο καί φρικτόν ὑποστήσεται βάρος τοῦ χωρισμοῦ σου, εὔσπλαχνε˙ δεινή γάρ αὕτη θλῖψις, δεινή, ἀνυπομόνητος, αἰώνιος ἡ λύπη. Τί γάρ καί χεῖρον ἔσεται τοῦ χωρισμοῦ σου, Σῶτερ; 95 Τί δέ ὀδυνηρότερον ζωῆς διαζευχθῆναι καί ζῆν ἐκεῖθεν ὡς νεκρός ζωῆς ἐστερημένος, ἁπάντων τε τῶν ἀγαθῶν ὁμοῦ ἀποστερεῖσθαι; Σοῦ γάρ ὁ χωριζόμενος παντός καλοῦ στερεῖται˙ οὐ γάρ, ὡς ἔστιν ἐπί γῆς τά νῦν, ἔσται καί τότε˙ νῦν γάρ οἱ ἀγνοοῦντές σε σωματικῶς τρυφῶσιν