23

εἰς ποῖα ἔργα, εἰς ποίας ταῦτα πράξεις ὅλως χρήσωμαι τά φρικτά τε καί θεῖα. ∆ός μοι καί λαλεῖν καί πράττειν, ἅπερ λέγω, ὦ δημιουργέ καί πλαστά καί Θεέ μου! Εἰ γάρ, ἅ λαλῶ, οὐκ ἐκπληρῶ ἐξ ἔργου, γέγονα χαλκός ἠχῶν μάτην μεγάλα καί ἀναισθητῶν πρός τήν ἠχήν τῶν κτύπων˙ ἀλλά μή ἀφῇς μηδέ ἐγκαταλίπῃς, μηδέ πλανᾶσθαι ἐάσῃς με, Σωτήρ μου, καί ταλαίπωρον, τόν πτωχόν τε καί ξένον, τόν μυρία σοι τάλαντα χρεωστοῦντα, ἀλλ᾿ ὥσπερ πάλαι, καί νῦν πατρῴας πάσης, πατρός, ἀδελφῶν, μητρός, ἰδίων, ξένων καί ἄλλων πάντων συγγενῶν τε καί φίλων ἀπεχώρισας ἁμαρτωλόν με ὄντα καί πάντων τούτων εὐτελέστερον, Σῶτερ, καί προσελάβου σαῖς ἀχράντοις ἀγκάλαις τόν ἀγνώμονα φανέντα τοῖς καλοῖς σου. Οὕτω καί νῦν με ἐλέησον, οἰκτίρμον, οὕτω μᾶλλον δέ μειζόνως, ὦ Θεέ μου, καί σπλαχνίσθητι καί περιφύλαξόν με καί τοῦ θυμοῦ μου πράϋνον τάς κινήσεις καί ἱκάνωσον τοῦ μακροθύμως φέρειν (47) πάντα πειρασμόν καί λύπην τήν τοῦ βίου, ὅσα ἐμαυτῷ προξενῶ κακοφρόνως, ὅσα δαιμόνων πειράζει φθονερά φύσις καί οἱ ἀσθενεῖς τούτων τῶν ἀδελφῶν μου ἔργῳ μοι, λόγῳ προξενοῦσι˙ φεὐ, οἴμοι, ὅτι τά ἐμά μέλη με δαπανῶσι, καί ὀδυνῶμαι δι᾿ αὐτά ταῦτα πάλιν. Ἄγομαι ποσί κεφαλή λαχών εἶναι, καί γυμνοποδῶ καί ἀκάνθαις κεντοῦμαι καί σφόδρα ἀλγῶ τήν ὀδύνην μή φέρων˙ τοῖς ἔμπροσθεν εἷς τῶν ἐμῶν ποδῶν βαίνει καί εἰς τοὐπίσω στρέφεται πάλιν ἄλλος˙ ἔνθεν κἀκεῖθεν σύρουσιν, ἕλκουσί με καί περισκελίζομαι καί πίπτω κάτω. Ἀκολουθεῖν οὖν οὐκ ἰσχύω τοῖς πᾶσι˙ τό κεῖσθαι κακόν καί τό ὁδεύειν οὕτως χεῖρον πέλει τοῦ κεῖσθαι, ὡς δεινόν ὄντως, ὡς πάσας ἄλλας συμφοράς ὑπερβαῖνον. Κύριε, δός μοι κατάνυξιν καί πένθος