422 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

serius actuosus episcopus. Gregorius in familia litterarum cultrice adolevit,

quae ipsius institutionem fulsit. Praeter parentem, traditio etiam duorum

fratrum rettulit nomina, quorum senior fuit Ioannes et iunior Sahak, atque

magistrum Ananiam Narekatsi, qui eius matris fuit consobrinus et monas-

terii Narecensis abbas, qui ad eius iuvenis familiaris alumnique spiritalem

culturalemque provectionem multum contulit.

Gregorius iuvenis monasterium Narecense est ingressus, quod saeculo X

apud ripam meridianam orientalem lacus Van conditum est, ubi praeclara

aderat schola Sacrarum Scripturarum et patrologiae, atque ubi omnem suam

religiosam intellectualemque vitam exegit, sanctitatis et mysticae experien-

tiae fastigium attingens atque suam doctrinam variis in theologicis mysticis-

que operibus exprimens demonstransque. Dogmaticis quoque controversiis

operam dedit, respuens potissimum haereticas opinationes sectae Thondra-

kianorum, ac quoad doctrinam etiam oppugnatus et falso insimulatus. Iam

vivens Gregorius Narecensis sanctitatis miraculorumque egregia est circum-

datus fama et praeclarae doctrinae et impensae spiritalitatis est habitus vir.

Circiter anno MV e vita cessit, id est paulo post Librum Lamentationum

scriptum, anno vero MIII. In monasterio Narecensi, prope templum sanctae

Sandukht est sepultus. Continuo post obitum sanctus est veneratus atque

ad eius sepulcrum accedere consueverunt Armeni fideles. Eius memoriam

firmius tenuit populus, etiam post territorium anno MLXXI vastatum. Ferales

post eventus et caedes annorum MCMXV-MCMXVI sive monasterium sive sancti

monachi Armeni sepulcrum prorsus deleta sunt.

Gregorii Narecensis nomen Armenae Ecclesiae in calendarium mature

est illatum atque die XXVII mensis Februarii festum statutum est. Hac die

eius memoria etiam apud Martyrologium Romanum invenitur, ubi Armenus

monachus ut sanctus exhibetur, magnus quidem mysticus ac « doctor Arme-

norum ». Suas propter eximias theologicas cogitationes nec non doctrinae

dogmaticae mysticaeque vim saeculorum decursu crebrescentem famam

obtinuit. Eius intercessioni complura miracula sunt adscripta. Haud ille

multum scripsit. Ipsius maxime celebratum opus fuit Liber Lamentationum.

Quaedam eiusdem sunt relatae laudationes (Sanctae Crucis, Dei Matris,

sanctorum Apostolorum, sancti Iacobi Nisibensis), hymni et odes (circiter

viginti carmina religiosa), in Canticum Canticorum commentarium atque

epistula tractatus abbati Kedchav missa in qua de Ecclesiae mysteriis et de

haeresi Thondrakianorum agitur. Quaedam an ad eum pertineant dubitatur,