Congregatio de Causis Sanctorum 481

operariorum promovendam coscriptor fuit, eidemque folio, ut rector, us-

que ad mortem praefuit. In Collegio opificum Servo Dei disciplinae cura,

educatorum institutionis, posteaque formationis primorum fratrum ad vi-

tam religiosam reservata est. Ipse, diebus festis Saturnaliumque tempore

occurren tibus, luminibus ingenii necnoc eleganti arte ornatus ac praeditus

comoedias ludicasque creabat scaenas per iuvenes et cooperatores adultos

feliciter actas. In quo Henricus Reffo frater eius et pictor haud parvo fuit

auxilio. Praeterea in plurimis Augustae Taurinorum templis verbum Eugenii

Reffo praedicatoris theologice docti simul que ad fidelium sensum accomo-

dati, numquam defuit. In Archidoe cesi cooperator Scholarum Religionis et

Catechismorum vespertino rum pro iuvenibus tironibus exstitit.

In primo Capitulo generali post sancti Leonardi mortem Moderator

generalis creatus, electionem acceptare noluit: ideoque electus est Iulius

Costantino cui Reffo annos XII adfuit vicarius. Anno1912 Superior generalis

est factus. Illo tempore una cum fratribus durissimum primae mundialis

conflagratonis periculum strenue sustulit ac anno 1915 missionem in Bra-

silia incepit.

Per integrum vitae cursum Evangelio regulaeque fidelitas constans eius

fuit cura una cum Summi Pontificis magisterio oboe dientia, cum omnino es-

set conscius perfectam observantiam sanctitatis personalis et zeli apostolici

efficacis securam esse viam. Cum profundius cognitum comprehensumque

haberet operariorum classis et pauperum in universum educationem cul-

turalem, mora lem, religiosam summi esse momenti, missioni huic vitam

tradidit suam. Quo munere, Reffo solida spiritualitate innixus eucharistica,

per culturam elevando ac per mores promovendo, omnes ad Christum ducere

explicite quaerebat. Suavissimam devo tionem in Virginem Mariam coluit ac

industria operosa humilique sanctum Ioseph custodem Redemptoris, cuius-

que educatoris exemplar imitatus est. Sanctae Familiae Nazareth discipulus,

volun tatem Dei perfecte voluit implere.

Per annum 1917 caecus prorsus factus est. In Capitulo generali anni

1919 Moderator generalis ad honorem proclamatus est cum Vicario ple-

na potestate: caecitatis acceptatio extremum fuit signum sui « amen » Deo

testimoniumque fiduciae invictae Providentiae. Aprili mense anno 1925,

septimo capitulo generali Congregationis interfuit. Primisque mensis Maii

diebus salus eius velociter decidit. Augustae Taurinorum in Collegio Opifi-

cum die 9 mensis Maii anno 1925 in cubiculo suo piissime obiit. In regionis