27

μηδέν δοκήσῃς μέγα κατωρθωκέναι˙ καί γάρ ἔσπειρας ἔν ἱδρῶτι καί κόπῳ, οὔπω δέ καρπόν τῶν σῶν πόνων ἐδρέψω. Μή οὖν πλανηθῇς ἤ δόξῃς εὑρηκέναι, πρίν ἤ ὀφθαλμούς ψυχικούς ἐπικτήσῃ καί σῆς καρδίας καθαρθῶσι τά ὦτα τοῖς δάκρυσί σου ἐκπλυθέντα τοῦ ῥύπου καί πνευματικῶς βλέπειν τε καί ἀκούειν καί ἀλλοτριοῦσθαι ὅλας αἰσθήσεις ἄρξῃ, καί γάρ θεάσῃ πολλά τῶν ἀνεκφράστων καί ἀκούσεις πλείονα πανεξαισίως, ἅ οὐ δυνήσῃ τῇ γλώσσῃ σου λαλῆσαι. Φρικτόν οὖν θαῦμα πνευματικῶς ἀκούειν, καί τό οὕτως βλέπειν δέ θαῦμα θαυμάτων! Οὐδέν σαρκικόν ἐννοεῖ ποτε ὁ τοιοῦτος, πατεῖ δέ τήν γῆν ὡς εἰς ἀέρα βαίνων, πάντα τε ὁρᾷ μέχρι καί τῶν ἀβύσσων καί κατανοεῖ τά ποιήματα πάντα, γνωρίζει Θεόν, ἐκπλήττεται τῷ φόβῳ καί ὡς ποιητήν προσκυνεῖ καί δοξάζει˙ μέγα τό γνωρίσαι δέ τήν δεσποτείαν, (53) κἄν πάντες νομίζωσι τοῦτο εἰδέναι, ἀπατῶνται δέ πλεῖστοι, μή ἀμφιβάλλῃς! Τοῦτο ἴσασιν οἱ φωτισθέντες, οἱ δ᾿ ἄλλοι πάντες, ὤ τῆς δεινῆς ἀγνοίας, σκοτεινότεροί εἰσι καί τῶν δαιμόνων. Ἀλλ᾿ ὦ Κύριε καί Κτίστα τῶν ἁπάντων, ὅς ἐποίησας ζῷον θνητόν ἐκ γῆς με καί ἐτίμησας χάριτι ἀθανάτῳ καί ζῆν δέδωκας καί λαλεῖν καί κινεῖσθαι καί δοξάζειν σέ, τόν ∆εσπότην τῶν ὅλων, αὐτός, ∆έσποτα, δός μοι τῷ ταλαιπώρῳ καί προσπίπτειν σοι καί αἰτεῖν τό συμφέρον. Ἀγνοῶ καί γάρ, πῶς παρήχθην ἐν κόσμῳ καί τί τά τῇδε, ἅ νομίζουσιν εἶναι˙ τίς ἡ ὅρασις ἡ ἐμή, ὦ Θεέ μου, τί δέ τά ὁρώμενα, εἰπεῖν οὐκ ἔχω, πῶς ἐματαιώθημεν ἄνθρωποι πάντες καί κρίσιν ὀρθήν οὐκ ἔχομεν τῶν ὄντων. Χθές ἦλθον πάντως καί αὔριον ὑπάγω καί εἶναι δοκῶ ἀθάνατος ἐνταῦθα. Ἔχειν σε Θεόν ὁμολογῶ τοῖς πᾶσιν,