28

ἀρνοῦμαι δέ σε τοῖς ἔργοις καθ᾿ ἑκάστην˙ διδάσκομαί σε ποιητήν εἶναι πάντων, ἄνευ δέ σοῦ βιάζομαι πάντα ἔχειν. Σύ βασιλεύεις τῶν ἄνω καί τῶν κάτω κἀγώ μόνος σοι ἀντιπίπτειν οὐ φρίσσω˙ δός τῷ ἀπόρῳ, δός μοι τῷ παναθλίῳ πᾶσαν ἀπορρίψασθαι ψυχῆς κακίαν, ἥν φυσίωσις, ἥν ἔπαρσις ματαία συνθλῶσιν ἅμα καί συντρίβουσιν, οἴμοι! ∆ός ταπείνωσιν, δός χεῖρα βοηθείας καί καθάρισον τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου (54) καί παράσχου μοι δάκρυα μετανοίας, δάκρυα πόθου, δάκρυα σωτηρίας, δάκρυα καθαίροντα ζόφον νοός μου καί λαμπρόν με ἄνωθεν ἀποτελοῦντα, τόν ὁρᾶν σε θέλοντα, τό φῶς τοῦ κόσμου, τό φῶς τῶν ἐμῶν ὀφθαλμῶν, τοῦ ἀθλίου, καί καρδίαν γέμουσαν κακῶν τοῦ βίου ἔχοντος πολλῶν ἐκ θλίψεων καί φθόνου τῶν δραματουργῶν τῆς ἐμῆς ἐξορίας ἤ, μᾶλλον εἰπεῖν, τῶν ἐμῶν εὐεργετῶν, τῶν δεσποτῶν μου, τῶν ἐμῶν ὄντως φίλων, οἶς ἀντί κακῶν δός ἀγαθά, Χριστέ μου, τά αἰώνια, τά καί πλούσια καί θεῖα, ἅ ἡτοίμασας εἰς αἰῶνας αἰώνων τοῖς σέ ποθοῦσι καί φιλοῦσιν ἐκθύμως.

Ε'.

Ἀλφάβητος τοῦ αὐτοῦ κατά στοιχεῖον διπλοῦς προτρέπων καί ὁδηγῶν εἰς τελειότητα βίου ἀναδραμεῖν τόν ἄρτι ἀπό τοῦ κόσμου ἀναχωρήσαντα. (55)

Ἀρχήν ποιήσας Χριστόν καί θερμήν πίστιν οὕτως ἀναχώρησον ἀπό τοῦ κόσμου. Βάδιζε φεύγων συγγενεῖς τε καί φίλους, τοῦτο γάρ ὠφέλιμον τοῖς ἀρχαρίοις. Γυμνός πρόσελθε τῶν ὑλῶν τῷ ἀΰλῳ, οὐδέν μεῖζον εὑρήσεις εἰς συμμαχίαν. ∆ειλίαν πᾶσαν ἀπό σοῦ ἀπορρίψας, πρός δυνατόν γάρ προσέφυγες ∆εσπότην. Ἐλπίδα μᾶλλον προσλαβών ἀδιστάκτως,