36

Ι'.

Ὅτι ὁ θάνατος τῇ λύπῃ καί τῶν στερροτέρων καθάπτεται. (67) Ἤκουσα πρᾶγμα ξένον καί πλῆρες θάμβους, φύσιν ἄϋλον, τήν λίθου στερροτέραν, ἶσον ἀδάμαντος καλουμένου παθοῦσαν, ὅς μή μαλαχθείς ἤ πυρί ἤ σιδήρῳ γέγονε κηρός ἐμπλεχθείς τῷ μολύβδῳ. Ἄρτ᾿ ἐπίστευσα μικρόν ὕδατος ῥεῦμα πέτρας τό στερρόν ἐγχρονίζον κοιλαίνειν καί ὄντως οὐδέν ἄτρεπτον τῶν ἐν βίῳ. Μηδείς μ᾿ ἐκ τοῦ νῦν ἀπατᾶν νομιζέτω! Φεῦ τῷ βλέποντι τά φεύγοντα τοῦ βίου ὡς κρατούμενα καί τερπομένῳ τούτοις! Ταῦτα πείσεται, ἅπερ κἀγώ, ὁ τάλας. Νύξ μ᾿ ἐχώρισεν ἀδελφοῦ γλυκυτάτου, τό ἄτμητον φῶς τῆς ἀγάπης τεμοῦσα.

ΙΑ'

Ὅπως ὡράθη αὐτῷ Θεός ὡς Στεφάνῳ καί Παύλῳ τοῖς ἀποστόλοις, ἐνταῦθα ὁ πατήρ ἐκπληττόμενος διηγεῖται. (68)

Τί τό καινόν τοῦ θαύματος τοῦ καί νῦν γινομένου; Θεός καί νῦν ἁμαρτωλοῖς ἄρα ὁρᾶσθαι θέλει, ὁ πάλαι ἄνω ἀναβάς καί καθεσθείς ἐν θρόνῳ, ἐν οὐρανῷ τῷ πατρικῷ, καί κεκρυμμένος πέλων; Ἐκρύβη γάρ ἐξ ὀφθαλμῶν τῶν θείων ἀποστόλων καί μόνος, ὡς ἠκούσαμεν, Στέφανος μετά ταῦτα ἀνεῳγότας οὐρανούς εἶδε καί τότε εἶπεν˙ Ὁρῶ ἑστῶτα τόν Υἱόν ἐκ δεξιῶν τῆς δόξης τῆς τοῦ Πατρός˙ καί παραυτά ὡς βλάσφημα λαλήσας λιθοβολεῖται πρός αὐτῶν τῶν νομοδιδασκάλων καί θνῄσκει νόμῳ φύσεως καί ζῇ εἰς τούς αἰῶνας. Πλήν ἦν αὐτός ἀπόστολος, ἦν καί ἁγιασμένος καί ἔμπλεως τοῦ Πνεύματος ὅλος τοῦ Παναγίου, ἀρχή δέ τοῦ κηρύγματος καί πλῆθος τῶν ἀπίστων, οἵ τῷ Χριστῷ πιστεύοντες διά τῶν ἀποστόλων καί τήν χάριν ἐλάμβανον πίστεως οὖσαν δῶρον.