37

Νῦν δέ, τί ἄρα βούλεται τό ξένον τοῦτο πρᾶγμα, τό ἐν ἐμοί γινόμενον, τί δέ ἄν θέλοι εἶναι ἡ φοβερά κατάπληξις τοῦ νυνί τελουμένου; Τίς ὁ ἄρτι δεικνύμενος τρόπος φιλανθρωπίας, ξένος πλοῦτος χρηστότητος, ἄλλη πηγή ἐλέους, (69) πολύ τό πλέον ἔχουσα τῶν πάλαι γεγονότων; Πολλοί γάρ ἠλεήθησαν θείᾳ φιλανθρωπίᾳ, πλήν καί αὐτοί προσέφερον ἴδιόν τι τήν πίστιν, εἴτε καί ἄλλας ἀρετάς καί πράξεις ἀποδέκτους˙ ἐγώ δέ πάντων ἐμαυτόν τούτων ἐστερημένον κατανοῶν ἐξίσταμαι καί φέρειν οὐκ ἰσχύω τά εἰς ἐμέ γινόμενα, τόν ἄσωτον ἐκ μήτρας, παρά Θεοῦ τοῦ κτίσαντος λόγῳ τήν πᾶσαν κτίσιν˙ ἅπερ καί φρίττω ἐννοεῖν, πῶς δέ καί λόγῳ γράψω; Ποία χείρ λειτουργήσειε, ποῖος κάλαμος γράψει, ποῖος λόγος ἐκφράσειε, ποία γλῶσσα ἐξείποι, ποῖα χείλη λαλήσουσιν, ἅ ἐν ἐμοί ὁρῶνται γινόμενα, τελούμενα δι᾿ ὅλης τῆς ἡμέρας; Καί γάρ καί ἐν αὐτῇ νυκτί καί ἐν αὐτῷ τῷ σκότει βλέπω Χριστόν τούς οὐρανούς φρικτῶς ἀνοίγοντά μοι, αὐτόν τε παρακύπτοντα καί καθορώμενόν μοι ἅμα Πατρί καί Πνεύματι, φωτί τῷ τρισαγίῳ, ἕν ὄν ἐν τοῖς τρισί καί ἐν ἑνί τά τρία. Αὐτά τό φῶς πάντως εἰσί, καί τό φῶς ἕν τά τρία, ὅ καί ὑπέρ τόν ἥλιον φωτίζει τήν ψυχήν μου καί καταλάμπει μου τόν νοῦν ὄντα ἐσκοτισμένον. Οὐ γάρ ἑώρα μου ὁ νοῦς ἐξ ἀρχῆς, ἅ ἑώρα, ἀλλά τυφλός, πιστεύσατε, ὑπῆρχον καί μή βλέπων, καί διά τοῦτο πλέον με τό θαῦμα καταπλήττει, ὅταν πώς μου τόν ὀφθαλμόν τοῦ νοός διανοίγῃ, καί πως τό βλέπειν δίδωσι καί βλεπόμενον ἔστιν. Αὐτός γάρ φῶς ἐν τῷ φωτί φαίνεται τοῖς ὁρῶσι καί οἱ ὁρῶντες ἐν φωτί αὐτόν βλέπουσι πάλιν. Ἐν φωτί γάρ τοῦ Πνεύματος βλέπουσιν οἱ ὁρῶντες, καί οἱ ἐν τούτῳ βλέποντες τόν Υἱόν καθορῶσιν˙ ὁ δέ Υἱόν ἀξιωθείς ἰδεῖν Πατέρα βλέπει, (70) Πατέρα δέ ὁ θεωρῶν σύν Υἱῷ πάντως βλέπει. Ὅπερ καί νῦν, ὡς εἴρηται, ἐν ἐμοί ἐκτελεῖται, καί τά ἀκατανόητα ποςῶς καταμανθάνω, καί νῦν μακρόθεν καθορῶ τά ἀθέατα κάλλη τῷ ἀπροσίτῳ τοῦ φωτός, τῷ ἀστέκτῳ τῆς δόξης καταπληττόμενος σφοδρῶς, συνεχόμενος τρόμῳ,