41

ἀπ᾿ ἐναντίας σύροντες διεμερίσαντό με˙ ἡ μέν τήν σωφροσύνην μου καί τό νηφάλιόν μου, ἡ δέ τά ἔργα τά καλά καί πράξεις τάς ἐνθέους ἐφ᾿ ἑαυτάς δεικνύοντες νεκρόν ἀπέδειξάν με, οἴησιν, τό παράδοξον καί θαυμαστόν καί μέγα, καταλιπόντες ἐν ἐμοί τῷ κατερρυπωμένῳ. Πῶς γάρ, εἰπέ, οὐ θαυμαστόν, πῶς οὐ πλῆρες ἐλέους, ὅτι τοσαῦτα πάθη με ἐπιπεσόντα αἴφνης καί πάσης ἀρετῆς γυμνόν καί νεκρόν δείξαντά με (75) ἔλαθον πάλιν ἐμαυτόν μηδέν τῶν γενομένων ἐπεγνωκώς, ἀλλ᾿ οἴομαι μείζων πάντων ὑπάρχειν καί ἀπαθής καί ἅγιος καί σοφός θεολόγος, δικαίως καί τιμώμενος παρά πάντων ἀνθρώπων, ἀλλά καί ἐπαινούμενος, ὡς ἄξιος ἐπαίνων ἅπαντας προσκαλούμενος δοκῶ τιμήν συνάγειν. Συναγομένων γάρ αὐτῶν ἐγώ φυσῶμαι πλέον καί συχνῶς περιβλέπομαι, μή πού τις ἀπελείφθη, ὅστις οὐ παραγένετο καί ἐθεάσατό με˙ καί εἴ που εὑρεθείη τις παραβλεψάμενός με, μνησικακῶ καί λοιδορῶ καί διασύρω τοῦτον, ὅπως ἀκούσας καί αὐτός μή φέρων μου τούς ψόγους ἔλθῃ, προσαγορεύσῃ με, φανῇ ὑπόσδονδός μου καί ὡς κἀκεῖνος χρῄζει μου τῆς εὐχῆς καί ἀγάπης, καί λέγω πάντας τούς λοιπούς˙ Ἔρχεται καί ὁ δεῖνα καί τάς εὐχάς κομίζεται καί τούς λόγους ἀκούει καί τήν διδασκαλίαν μου - φεῦ μοι τῆς εὐπηθείας! Πῶς οὖν βλέπω γύμνωσιν τῆς ἀθλιότητός μου καί τῶν πληγῶν αἰσθάνομαι καί λυποῦμαι καί κλαίω καί ἴασιν ἐπιζητῶ ἀνακλιθείς ξενῶνι καί ἰατρούς παρακαλῶ δεικνύς τούς μώλωπάς μου, ἀπογυμνώσας τε αὐτοῖς καί τά κρυπτά μου πάθη, ὡς ἄν ξηρία, ἔμπλαστρα καί καύστρας ἐπιθῶσι, καί ὑπομείνω καρτερῶς διά τήν ἴασίν μου, ἀλλά καί μᾶλλον προστιθῶ τραύματα καθ᾿ ἑκάστην; Ἀλλ᾿, ὦ Θεέ μου, οἴκτειρον ἐμέ πεπλανημένον καί φόβον σου ἐμφύτευσον ἐν τῇ ἐμῇ καρδίᾳ, ἵνα τόν κόσμον φύγοιμι κατά τάς ἐντολάς σου καί μῖσος ἔξω πρός αὐτόν καί συσταλῶ ἐμφρόνως, καί μή ἐάσῃς με, Χριστέ, μέσον τούτου πλανᾶσθαι, ὅτι σέ μόνον ἀγαπῶ μήπω σε ἀγαπήσας, καί σοῦ μόνου προσδοκῶ τάς ἐντολάς φυλάττειν, ὅλως ὤν ἐν τοῖς πάθεσι, μηδέ ἐπεγνωκώς σε.