42

Τίς γάρ τῶν ἐπιγνόντων σε χρῄζει δόξης τοῦ κόσμου; (78) Ἄλλο καί γάρ τό θέλημα σαρκός ῥευστῆς ὑπάρχει, ἕτερον δέ τοῦ Πνεύματος, καί ἄλλο τῆς ψυχῆς μου. Πλήν οὐ τριπλοῦς, ἀλλά διπλοῦς, ὡς ἄνθρωπος, ὑπάρχω˙ ἡ ψυχή μου συνδέδεται ἀρρήτως τῇ σαρκί μου, πλήν οὐ ζητεῖ τά ἑαυτοῦ ἕκαστον καταλλήλως, οἷον φαγεῖν τε καί πιεῖν, οἷον τό καθευδῆσαι, ἅ καί σαρκός θελήματα χοϊκά εἶναι λέγω. Ἐπεί δέ πάλιν χωρισθέν ψυχῆς οὐδέν ζητεῖ τοιοῦτον, ἀλλά νεκρόν, ἀναίσθητον, ὥσπερ πηλός τυγχάνει, τό πᾶν ψυχῆς εἶναι δοκῶ, ἕν θέλημα ἀνθρώπου. Ὁ οὖν τῷ Θείῳ Πνεύματι τό ἴδιον ἑνώσας θεοειδής ἐγένετο Χριστόν λαβών ἐν στέρνοις, Χριστιανός ἀπό Χριστοῦ, Χριστόν μεμορφωμένον ἔχων ἐν ἑαυτῷ πάντως τόν ἄληπτον καί μόνον, τόν ἀληθῶς ἀπρόσιτον τοῖς ποιήμασι πᾶσιν. Ἀλλ᾿, ὦ φύσις ἀμόλυντε, οὐσία κεκρυμμένη, φιλανθρωπία ἄγνωστε τοῖς πλείοσιν ἀνθρώποις, ἔλεος οὐχ ὁρώμενον τοῖς ἀφρόνως βιοῦσιν, οὐσία ἀναλλοίωτε, ἄτμητε, τρισαγία, φῶς ἁπλοῦν καί ἀνείδεον, ἀσύνθετον εἰς ἅπαν, ἀσώματον, ἀχώριστον, ἄληπτον πάσῃ φύσει, πῶς καθωράθης ὡς ἐγώ, ἐγνώσθης τοῖς ἐν σκότει καί ἐκρατήθης ἐν χερσί μητρός σου τῆς ἁγίας, καί ἐδεσμεύθης ὡς φονεύς, ἔπαθες ὡςκακοῦργος σωματικῶς, ὦ βασιλεῦ, θέλων πάντως με σῶσαι καί πάλιν ἐπαναγαγεῖν εἰς παράδεισον δόξης; Τοῦτο οἰκονομία σου, τοῦτο ἡ παρουσία, τοῦτο ἡ εὐσπλαγχνία σου καί ἡ φιλανθρωπία, ἡ γενομένη δι᾿ ἡμᾶς, πάντας ἀνθρώπους, Λόγε, πιστούς, ἀπίστους, ἐθνικούς, ἁμαρτωλούς, ἁγίους˙ κοινή γάρ πάντων γέγονεν ἡ ἐπιφάνειά σου, σωτηρία καί λύτρωσις ζώντων καί τῶν θανόντων. (79) Τό δέ κρυπτῶς γινόμενον ἐν ἐμοί τῷ ἀσώτῳ καί μερικῶς τελούμενον ἐν γνωστῇ ἀγνωσίᾳ γνωστῇ μέν πάντως παρ᾿ ἐμοί, ἀγνώστῳ δέ τοῖς ἄλλοις, ποία γλῶσσα λαλήσειε, ποῖος νοῦς ἑρμηνεύσῃ, ποῖος λόγος ἐκφράσειεν, ἵνα καί χείρ μου γράψῃ; Φρικτόν γάρ ὄντως, ∆έσποτα, φρικτόν καί ὑπέρ λόγον, ὅτι ὁρᾶταί μοι τό φῶς, ὅ ὁ κόσμος οὐκ ἔχει, καί ἀγαπᾷ με ὁ μή ὤν ἔνδον τούτου τοῦ κόσμου, καί ἀγαπῶ τόν μηδαμοῦ ὄντα ἐν ὁρωμένοις.