43

Ἐπί τῆς κλίνης κάθημαι ἔξωθεν ὤν τοῦ κόσμου καί μέσον ὤν τῆς κέλλης μου τόν ἔξωθεν τοῦ κόσμου ὄντα τε καί γενόμενον βλέπω, ᾧ καί ὁμιλῶ εἰπεῖν δέ τόλμα - καί φιλῶ, φιλεῖ με καί ἐκεῖνος, ἐσθίω, τρέφομαι καλῶς μόνῃ τῇ θεωρίᾳ καί συνενούμενος αὐτῷ οὐρανούς ὑπερβαίνω καί τοῦτο οἶδα ἀληθές καί βέβαιον ὑπάρχειν, τό ποῦ τό σῶμα τότε δέ ὑπάρχει, οὐ γινώσκω. Οἷδα, ὅτι κατέρχεται ὁ ὑπάρχων ἀκίνητος˙ οἶδα, ὅτι ὁρᾶταί μοι ὁ τυγχάνων ἀόρατος˙ οἶδα, ὁ πάσης κτίσεως ἀποκεχωρισμένος ἔνδον αὐτοῦ λαμβάνει με καί ἐν ἀγκάλαις κρύπτει, καί ἐκ παντός εὑρίσκομαι ἔξω τότε τοῦ κόσμου. Ἐγώ δέ πάλιν, ὁ βροτός καί μικρός ἐν τῷ κόσμῳ, ἐντός μου ὅλον καθορῶ τόν ποιητήν τοῦ κόσμου, καί οἶδα, ὡς οὐ θνήξομαι ἔνδον ζωῆς τυγχάνων, καί ὅλην ἔχω γτήν ζωήν βλυστάνουσαν ἐντός μου˙ ἐν τῇ καρδίᾳ μου ἐστίν, ἐν οὐρανῷ δ᾿ ὑπάρχει, ὦδε κἀκεῖ ὁρᾶταί μοι ἐπίσης ἀπαστράπτων. Ὅπως δέ ταῦτα γίνονται, πῶς ἄν καλῶς νοήσω, πῶς δ᾿ ἐξειπεῖν σοι δυνηθῶ, ὅσα νοῶ καί βλέπω; Εἰσί γάρ ὄντως ἄφθεκτα καί ἄρρητα εἰς ἅπαν, ἅ ὀφθαλμός οὐχ ἑώρακεν, οὐκ ἀκήκοεν οὖς δέ, (80) ἐπί καρδίαν σέ ποτέ οὐκ ἐνέβη σαρκίνην. Εὐχαριστῶ σοι, ∆έσποτα, ὅτι ἠλέησάς με καί δέδωκας ἰδέσθαι με ταῦτα καί οὕτως γράψαι, τοῖς μετ᾿ἐμοῦ κηρῦξαί τε τήν σήν φιλανθρωπίαν, ἵνα καί νῦν μυηθῶσι λαοί, φυλαί καί γλῶσσαι, ὅτι τούς πάντας ἐλεεῖς θερμῶς μετανοοῦντας ἴσον τοῖς ἀποστόλοις σου καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, εὐεργετεῖς τε καί τιμᾷς καί δοξάζεις, Θεέ μου, ὡς μετά πόθου σέ μόνον βλέποντας, τόν ποιητήν τοῦ κόσμου, ᾧ πρέπει δόξα καί τιμή, κράτος, μεγαλωσύνη, ὡς βασιλεῖ τε καί Θεῷ τοῦ παντός καί ∆εσπότῃ νῦν καί ἀεί διά παντός εἰς αἰῶνας αἰώνων˙ ἀμήν.