47

γινόμενος ὁ Χριστός καί Θεός ἡμῶν μέλη εἷς ἐστι καί ὁ αὐτός καί μένων ἀμέριστος. (85)

Ἀποκαλυπτομένου σου, ∆έσποτα τῶν ἁπάντων, καί δόξαν τοῦ προσώπου σου τρανότερον δεικνύντος ὅλος τρόμῳ συνέχομαι ἄνωθεν καθορῶν σε, ὡς ἐφικτόν ἐστιν ἐμοί, τῷ ταπεινῷ τήν φύσιν, καί φόβῳ συνεχόμενος ἐκπλήττομαι καί λέγω˙ Ὑπέρ κατάληψιν ἐμήν πάντα τά σά, Θεέ μου, καί γάρ εἰμι ἀκάθαρτος, ἀνάξιος εἰς ἅπαν τοῦ βλέπειν σε, τόν καθαρόν καί ἅγιον ∆εσπότην, ὅν εὐλαβοῦνται ἄγγελοι καί λειτουργοῦσι τρόμῳ, καί ἀπό τοῦ προσώπου σου κλονεῖται πᾶσα κτίσις. Ὅταν δέ ταῦτα εἴποιμι καί ὀφθαλμούς καμμύσω, τουτέστι κάτω μου τόν νοῦν ἀποστρέψω, μή βλέπειν ἤ καθορᾶν δυνάμενος τήν ἄστεκτόν σου θέαν, τότε θρηνῶ στερούμενος τοῦ κάλλους σου, Θεέ μου, μή φέρων σοῦ τόν χωρισμόν, τοῦ φιλανθρώπου μόνου. Θρηνοῦντα δέ καί κλαίοντα ὅλον με περιλάμπεις, βαβαί, καί καταπλήττομαι καί ἐπί πλεῖον κλαίω, τό πρός ἐμέ σου εὔσπλαγχονον τόν ἄσωτον θαυμάζων. Τότε βλέπω τοῦ σώματος πολλήν ἀσχημοσύνην (86) καί τήν ἀναξιότητα ψυχῆς μου τῆς ἀθλίας, καί ταῦτα τεκμαιρόμενος ἐξίσταμαι κραυγάζων˙ Τίς οὖν ἐγώ εἰμι, Θεέ καί ποιητά τῶν ὅλων, καί τίς ὅλως πεποίηκα ἀγαθόν ἐν τῷ βίῳ, ἤ ποίαν ὅλως σοῦ ποτε ἐντολήν εἰργασάμην, ὅτι τοιαύτῃ δόξῃ με τόν ταπεινόν δοξάζεις; Καί πόθεν ἤ καί διά τί οὕτως με περιλάμπειν, τόν ἄθλιον, ἠξίωσας ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ; Μή γάρ ποτε ἐδίψησα σέ ζητῶν, Βασιλεῦ μου, μή γάρ ἐκακοπάθησα σῶν ἐντολῶν τοῖς πόνοις, μή πειρασμούς ὑπέμεινα καί μάστιγας, ὡς πάντες οἱ ταῦτα καρτερήσαντες ἅγιοι ἀπ᾿ αἰῶνος, ὅπως ἐκείνοις με, Χριστέ, συναριθμήσας σώσῃς; Οὐ γάρ τῶν ἔργων με χωρίς σύ ῥᾳθυμοῦντα σώσεις˙ κἄν σφόδρα σύ φιλάνθρωπος ὡς πλάστης τῶν ἀνθρώπων,. Ἀκούω Παύλου λέγοντος νεκράν εἶναι τήν πίστιν ἔργων χωρίς τυγχάνουσαν καί φρίττω τιμωρίας πάντως ἐκεῖ μενούσας με, τόν κατημελημένον. Πῶς οὖν ἐγώ θαρρήσαιμι ὡς πιστός σύν ἐκείνοις