49

ὁ ἔξω πάντων ὠς Θεός τῶν πάντων σύ ὑπάρχων ἀόρατος, ἀπρόσιτος, ἄληπτος ἀναφής τε, (88) αὐτός ἐγένου καί βροτός, εἰσῆλθες ἐν τῷ κόσμῳ καί πᾶσιν ὤφθης προσιτός τῇ τῆς σαρκός προσλήψει. Ἐγνώσθης δέ καί τοῖς πιστοῖς θεότητος τῇ δόξῃ καί γέγονας αὐτοῖς ληπτός, ὁ ἄληπτος εἰς ἅπαν, καί ὁρατός ὅλος αὐτός, ὁ ἀόρατος πᾶσιν˙ καί εἴδοσαν τήν δόξαν σου, θεότητος τῆς θείας, μόνοι πιστοί καί βλέπουσιν, οἱ ἄπιστοι δέ πάντες ἰδόντες σε διέμειναν τυφλοί, τό φῶς τοῦ κόσμου. Οἱ οὖν πιστοί καί τότε σέ καί νῦν ἀεί ὁρῶσι καί ἔχουσι μεθ᾿ ἑαυτῶν τόν κτίστην σε τῶν ὅλων συνόντα συνοικοῦντά τε ἐν σκότει τῷ τοῦ βίου, ὡς ἥλιόν σε ἄδυτον, ὡς ἄσβεστον λαμπάδα, μή καταλαμβανόμενος ὅλως ὑπό τοῦ σκότους, ἀλλά καταφωτίζοντα ἀεί τούς σέ ὁρῶντας. Ἐπεί δέ σύ, ὡς εἴρηται, ἔξω πάντων ὑπάρχεις καί, οὕς φωτίζεις, ἔξωθεν ποιεῖς τῶν ὁρωμένων καί ὥσπερ σύ αὐτόθι ὤν ἄνω σύν τῷ Πατρί σου ἀδιαστάτως μεθ᾿ ἡμῶν ὅλος αὐτός τυγχάνεις καί ἐν τῷ κόσμῳ πάλιν ὤν ἀχώρητος εἶ κόσμῳ ἐν τῷ παντί γάρ ὤν αὐτός ὑπέρ τό πᾶν τυγχάνεις, οὕτως ἡμᾶς τούς δούλους σου τῶν αἰσθητῶν ἐν μέσῳ, τῶν ὁρωμένων τε ἐντός ὑπάρχοντας ἐξάγεις καί ἄνω ὅλως μετά σοῦ λαμπομένους φωτί σου συναναφέρεις καί ποιεῖς ἐκ θνητῶν ἀθανάτους˙ καί μένοντες, ὅπερ ἐσμέν, υἱοί τῇ χάριτί σου ὅμοιοί σοι γινόμεθα, θεοί Θεόν ὁρῶντες. Τίς οὖν οὐ προσδραμεῖταί σοι, τῷ μόνῳ φιλανθρώπῳ, τίς οὐκ ἀκολουθήσει σοι, τίς οὐκ ἐκ πόθου φράσει˙ Ἰδού, τά πάντα ῥίψαντες ἀκολουθήσομέν σοι, τῷ συμπαθεῖ, τῷ προσινεῖ, τῷ εὐσπλάγχνῳ ∆εσπότη, τῷ τήν ἡμῶν ἐπιστροφήν ἀεί ἐκδεχομένῳ, (89) τῷ θανάτῳ μή θέλοντι τῶν σοί προσκεκρουκότων, τῷ ἐν ἡμῖν τά φοβερά νῦν τελεσιουργοῦντι, ἅπερ ποτέ ἀκούοντες ἐν οἴκῳ ∆αυίδ πάλαι γενόμενα θαυμάζομεν. Τά δ᾿ ἄν καί εἴεν ταῦτα˙ οἶκος ∆αυίδ ἡμεῖς ἐσμέν ὡς συγγενεῖς ἐκείνου, καί γάρ αὐτός σύ γέγονας, ὁ τῶν ἁπάντων κτίστης, υἱός ἐκείνου, καί ἡμεῖς υἱοί σου κατά χάριν˙ σύ συγγενής ἡμῶν σαρκί, ἡμεῖς θεότητί σου. Λαβών γάρ σάρκα δέδωκας ἡμῖν Πνεῦμα σου Θεῖον,