52

(92) οὗτος οὐκ ἐπῃσχύνετο μέλη παντός ἀνθρώπου οὐδέ γυμνούς τινας ὁρᾶν, οὐδέ γυμνός ὁρᾶσθαι˙ εἶχε γάρ ὅλον τόν Χριστόν, ὅλος αὐτός Χριστός ἦν, καί μέλη ἅπαντα αὐτοῦ καί παντός ἄλλου μέλη καθ᾿ ἕν καί πάντα ὡς Χριστόν οὗτος ἀεί ἑώρα καί ἔμενεν ἀκίνητος, ἀβλαβής, ἀπαθής τε, ὡς ὅλος ὤν Χριστός αὐτός καί Χριστόν πάντας βλέπων τούς βαπτισθέντας καί Χριστόν ὅλον ἐνδυσαμένους. Εἰ δέ γυμνός ὑπάρχεις σύ καί σάρξ σαρκός προσψαύσει, θηλυμανής γεγένησαι ὡς ὄνος ἤ ὡς ἵππος, ἵνα τί καί τόν ἅγιον τολμᾷς ἐνδιαβάλλειν καί βλασφημεῖς εἰς τόν Χριστόν, τόν ἡμῖν ἑνωθέντα καί δόντα τήν ἀπάθειαν δούλοις αὐτοῦ ἁγίοις; Καί γάρ νυμφίος γίνεται ἀκούεις; καθ᾿ ἑκάστην, καί νύμφαι πάντων αἱ ψυχαί, αἷς ὁ κτίστης ἑνοῦται, κἀκείνῳ πάλιν αὗται δέ, καί γίνεται ὁ γάμος πνευματικῶς, θεοπρεπῶς συμμιγνύμενος ταύταις. Οὐ φθείρει ὅλως, ἄπαγε, ἀλλ᾿ εἰ καί ἐφθαρμένας λάβοι καί ταύταις ἑνωθῇ, εὐθύς ποιεῖ ἀφθάρτους, καί βλέπουσι τά πρότερον φθορᾷ μεμολυσμένα ἅγια πάντα, ἄφθορα, ὅλως συνουλωμένα. Τόν εὔσπαγχνον δοξάζουσι, ποθοῦσι τόν ὡραῖον καί τῇ ἀγάπῃ τῇ αὐτοῦ ὅλῃ ὅλαι κολλῶνται, μᾶλλον δέ σπέρμα ἅγιον, ὡς εἴπομεν, λαβοῦσαι Θεόν ὅλον ἐντός αὐτῶν μεμορφωμένον κτῶνται. Τί οὖν οὐχί ἀλήθεια ταῦτά εἰσι, πατέρες; Οὐχί ὀρθῶς ἐξείπομεν περί πραγμάτων θείων, οὐχί ἀπαραποίητα ταῖς γραφαῖς ἴσως εἶπον; Εἰ τοίνυν σύ ἐνδέδυσαι σαρκός σου τήν αἰσχύνην καί νοῦν οὐκ ἀπεγύμνωσας, ψυχήν οὐκ ἀπεδύσω, τό φῶς ἰδεῖν οὐκ ἴσχυσας σκότει κεκαλυμμένος, ἐγώ σοι τί ποιήσαιμι, τά φρικτά πῶς σοι δείξω, (93) πῶς εἰς τόν οἶκον δέ, οἴμοι, τοῦ ∆αυίδ εἰσενέγκω; Ἔστι καί γάρ ἀπρόσιτος τοῖς κατ᾿ ἐμέ ῥᾳθύμοις, ἔστιν ὅλος ἀόρατος τυφλοῖς ἐμοί ὁμοίοις, ἔστι μακράν ἀπίστων τε καί ὀκνηρῶν εἰς ἅπαν, πονηρῶν πάντων πόρρωθεν, πάντων τῶν φιλοκόσμων˙ τῶν κενοδόξων δέ οὕτως ἀσυγκρίτως ἀπέχει ὡς ὑπέρ ὕψος οὐρανοῦ, ὑπέρ ἀβύσσου βάθος. Καί τίς ἤ πῶς εἰς οὐρανόν ἀναβήσεται ὅλως, ἤ ὑπό γῆν κατέλθοι δέ ἀνερευνῶν ἀβύσσους; Καί μαργαρίτην ἐκζητῶν, ὡς σινάπεως κόκκον