54

καί τίς ἄρα ἐγγύτερον γενήσεται ἐκείνου ἤ πῶς ἀνενεχθήσεται εἰς ἀμέτρητον ὕψος; (95) Λογιζομένου μου, αὐτός εὑρίσκεται ἐντός μου, ἔνδον ἐν τῇ ταλαίνῃ μου καρδίᾳ ἀπαστράπτων, πάντοθεν περιλάμπων με τῇ ἀθανάτῳ αἴγλῃ, ἅπαντα δέ τά μέλη μου ἀκτῖσι καταυγάζων, ὅλος περιπλεκόμενος, ὅλον καταφιλεῖ με, ὅλον τε δίδωσιν αὑτόν ἐμοί τῷ ἀναξίῳ, καί ἐμφοροῦμαι τῆς αὐτοῦ ἀγάπης καί τοῦ κάλλους, καί ἡδονῆς καί γλυκασμοῦ ἐμπίπλαμαι τοῦ θείου. Μεταλαμβάνω τοῦ φωτός, μετέχω καί τῆς δόξης, καί λάμπει μου τό πρόσωπον ὡς καί τοῦ ποθητοῦ μου καί ἅπαντα τά μέλη μου γίνονται φωτοφόρα. Ὡραίων ὡραιότερος τότε ἀποτελοῦμαι, πλουσίων πλουσιώτερος καί δυνατῶν ἁπάντων ὑπάρχω δυνατώτερος καί βασιλέων μείζων καί τιμιώτερος πολύ τῶν ὁρωμένων πάντων, οὐχί τῆς γῆς καί τῶν τῆς γῆς, ἀλλά καί οὐρανοῦ δέ καί πάντων τῶν ἐν οὐρανῷ, τόν πάντων ἔχων κτίστην, ᾧ πρέπει δόξα καί τιμή νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας˙ ἀμήν.

ΙΖ'.

Ὅτι ὁ φόβος γεννᾷ τήν ἀγάπην, ἡ δέ ἀγάπη ἐκριζοῖ τόν φόβον ἀπό τῆς ψυχῆς καί μένει μόνη ἐν αὐτῇ, Πνεῦμα Θεῖον οὖσα καί Ἅγιον. (96)

Πῶς ὑμνήσω, πῶς δοξάσω, πῶς ἀξίως εὐφημήσω τόν πολλά παραδραμόντα ἁμαρτήματα Θεόν μου; Πῶς εἰς ὕψος ὅλως βλέψω, πῶς τούς ὀφθαλμούς διάρω, πῶς ἀνοίξω στόμα, Σῶτερ, πῶς τά χείλη μου κινήσω; Πῶς ἐκτείνω μου τάς χεῖρας πρός τοῦ οὐρανοῦ τό ὕψος, ποίους λόγους δέ ἐφεύρω, ποῖα ῥήματα προσάξω; Πῶς λαλῆσαι δέ τολμήσω, πῶς τήν ἄφεσιν αἰτήσω