55

τῶν ἀμέτρων μου πταισμάτων, τῶν πολλῶν πλημμελημάτων; Ὄντως ἔπραξα γάρ ἔργα ὑπέρ ἅπασαν συγγνώμην! Οἶδας ἅπερ λέγω, Σῶτερ, πᾶσαν φύσιν ὑπερέβην παρά φύσιν ἔργα πράξας˙ τῶν ἀλόγων ὤφθην χείρων, πάντων ζῴων ἐναλίων, (97) πάντων τε κτηνῶν χερσαίων, ἑρπετῶν τε καί θηρίων ἐγενόμην ὄντως χείρων παραβάς τάς ἐντολάς σου ὑπέρ τήν ἀλόγων φύσιν. Τό οὖν σῶμά μου μολύνας καί ψυχήν καταρρυπώσας πῶς ὀφθῶ σοι, πῶς σε βλέψω, ὅλως πῶς τολμήσω στῆναι πρό προσώπου σου, ὁ τάλας; Πῶς μή φεύξομαι σήν δόξαν καί τό φῶς τό ἀπαστράπτον τοῦ Ἁγίου Πνεύματός σου; Πῶς δέ μόνος οὐ χωρήσω πρός τό σκότος, ὁ τοῦ σκότους ἔργα πραξας, καί Ἁγίων χωρισθήσομαι πληθύος; Πῶς ἀνέξομαι φωνῆς σου ἐκπεμπούσης με εἰς σκότος, ὁ ἐντεῦθεν ἐκ τῶν ἔργων φέρων μου τήν καταδίκην; Φρίττων ὅλος, τρέμων ὅλος, ὅλος φόβῳ καί ἐκπλήξει συνεχόμενος βοῶ σοι˙ Οἶδα, Σῶτερ, ὅτι ἄλλος ὡς ἐγώ οὐκ ἔπταισέ σοι, οὐδέ ἔπραξε τάς πράξεις, ἅσπερ ἔπραξα ἐγώ ὁ τάλας, καί παραίτιος καί ἄλλοις ἐγενόμην ἀπωλείας. Ἀλλά τοῦτο πάλιν οἶδα, (98) τοῦτο πέπεισμαι, Θεέ μου, ὡς οὐ μέγεθος πταισμάτων,