56

οὐχ ἁμαρτημάτων πλῆθος, οὐδέ πράξεων αἰσχρότης ὑπερβήσεται ποτέ σου τό φιλάνθρωπον καί μέγα, μᾶλλον δέ ὑπέρ τό μέγα, ὑπέρ λόγον, ὑπέρ νοῦν τε ἔλεος, ὅπερ πλουσίως πρός τούς πταίοντας ἐκχέεις καί θερμῶς μετανοοῦντας, καί καθαίρεις καί φωτίζεις καί φωτός ποιεῖς μετόχους, κοινωνούς θεότητός σου, ὁμιλεῖς καί συλλαλεῖς τε ὥσπερ φίλοις σου γνησίοις˙ ὤ χρηστότητος ἀπείρου, ὤ ἀγάπης ἀνεκφράστου! ∆ιά τοῦτο καί προσπίπτω καί θερμῶς ἀναβοῶ σοι˙ ὡς τόν ἄσωτον ἐδέξω καί τήν πόρνην προσελθόντας, οὕτως δέξαι με, οἰκτίρμον, ἐκ ψυχῆς μετανοοῦντα, καί δακρύων μου ῥανίδας ὡς πηγάς ἀεί βλυζούσας λογισάμενος, Χριστέ μου, πλῦνον ἐν αὐταῖς ψυχῆς μου, πλῦνον καί τοῦ σώματός μου τάς ἐκ τῶν παθῶν κηλῖδας. (99) Ἔκπλυνον καί τήν καρδίαν ἀπό πάσης πονηρίας. Αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ῥίζα καί πηγή τῆς ἁμαρτίας˙ πονηρίᾳ τοῦ σπορέως πονηροῦ σπορά ὑπάρχει. Ἔνθα δ᾿ ἔστι, καί βλαστάνει καί εἰς ὕψος ἀναβαίνει καί ἐκφύει πλείστους κλάδους πονηρίας καί κακίας. Τούτου ῥίζας ἐκ βαθέων ἐξανάσπασον, Χριστέ μου, καί καθάρισον ψυχῆς μου καί καρδίας τάς ἀρούρας