59

οὐχ ὁρῶ τό δένδρον τότε. Συχνοτέρως δέ τό ἄνθος ἐπανθοῦν καί πρός ἐκεῖνο ὅλον με τῷ πόθῳ ἕλκον εἰς καρπόν ἀγάπης λήγει. Ὁ καρπός δέ οὗτος πάλιν οὐκ ἀνέχεται τῷ δένδρῳ τῷ τοῦ φόβου βασταχθῆναι, ἀλλά μᾶλλον ὅτε πλήρης ὡριμάσει, τότε μόνος δίχα δένδρου καθορᾶται. Φόβος γάρ ἐν τῇ ἀγάπῃ οὐχ εὑρίσκεται οὐδ᾿ ὅλως, οὐδέ πάλιν δίχα φόβου ἐν ψυχῇ καρποφορεῖται. Ὄντως θαῦμα ὑπέρ λόγον, ὑπέρ ἔννοιαν δέ πᾶσαν, ὅτι δένδρον μετά κόπου ἐξανθεῖ καί καρπόν φέρει˙ ὁ καρπός αὐτοῦ δέ πάλιν ὅλον ἐκριζοῖ τό δένδρον, μένει δ᾿ ὁ καρπός καί μόνος. Πῶς καρπός τοῦ δένδρου δίχα, ὅλως ἐξειπεῖν οὐκ ἔχω˙ τέως μένει, τέως ἔστιν ἡ ἀγάπη δίχα φόβου τοῦ αὐτήν ἀποτεκόντος. Ἡ ἀγάπη οὖν ὑπάρχει ὄντως πᾶσα εὐφροσύνη, (103) καί χαρᾶς καί θυμηδίας ἐμπιπλᾷ τόν κεκτημένον καί τοῦ κόσμου ἐν αἰσθήσει τοῦτον ἔξωθεν ἐκβάλλει, ὅπερ φόβος οὐκ ἰσχύει ἀπεργάσασθαι οὐδ᾿ ὅλως. Ἔνδον γάρ τῶν ὁρωμένων καί τῶν αἰσθητῶν ὤν ἔνδον, πῶς τόν ἔχοντα ἰσχύει τούτων πόρρω βάλλειν ἆρα, ἐν αἰσθήσει τε συνάψαι ὅλον ἄν τοῖς ἀοράτοις; Ὄντως οὐδαμῶς ἰσχύσει!