62

(106) εἰς οὐδέν τῷ κεκτημένῳ ὄφελος ὅλως ὑπάρχει. Ὅστις οὖν καί τῆς ἀγάπης καί τῶν εἰρημένων πάντων ἀποστέρηται, εἰπέ μοι, ποῦ φανεῖται, τί ποιήσει, πῶς πιστόν τοῖς ἐρωτῶσιν εἰπεῖν ἑαυτόν τολμήσει; ∆ιά τοῦτο προσεκτέον λέγοντι περί ἀγάπης. Κάθημαι ἐν τῷ κελλίῳ ἐν νυκτί ἤ ἐν ἡμέρᾳ, συνυπάρχει ἀφανῶς μοι καί ἀγνώστως ἡ ἀγάπη. Ἔξω δέ κτισμάτων πάντων οὖσα ἔστιν αὖ καί μετά πάντων, ἔστι πῦρ, ἔστι καί αἴγλη, γίνεται φωτός νεφέλη, ἥλιος ἀποτελεῖται. ˙Ως οὖν πῦρ ψυχήν θερμαίνει καί καρδίαν μου ἐκκαίει καί διανιστᾷ πρός πόθον καί ἀγάπην, τήν τοῦ κτίστου. Ἱκανῶς δέ πυρωθέντα ὥσπερ αἴγλη φωτοφόρος περιΐπταταί με πᾶσα, φεγγοβόλους ἀφιεῖσα τῇ ψυχῇ μου τάς ἀκτῖνας καί τόν νοῦν λαμπρύνουσά μοι καί πρός θεωρίας ὕψος ἐπιτήδειον δεικνύει (107) ὀπτικόν ἐργασαμένη. Τοῦτο ἦν, ὅπερ προεῖπον ἄνθος εἶναι τό τοῦ φόβου. Κατιδών δ᾿ ἐγώ τήν αἴγλην καί πλησθείς χαρᾶς ἀφάτου οὐκ ἐχάρην ὅτι εἶδον, ἀλλ᾿ αὐτή χαρᾶς με θείας ἐμφορήσασα ἀπέστη καί συνήρπασε τόν νοῦν μου καί τήν αἴσθησιν καί πᾶσαν κοσμικήν ἐπιθυμίαν˙