64

ἀπεγύμνωσε τόν νοῦν μου καί αἰσθήσεως χιτῶνα νοερᾶς ἐνέδυσέ με, ὁρατῶν δ᾿ ἐχώρισέ με καί συνῆψεν ἀοράτοις καί τόν ἄκτιστον ὁρᾶν με ἐχαρίσατο καί χαίρειν, ὅτι πάντων ἐχωρίσθην τῶν κτιστῶν καί ὁρωμένων καί συντόμως φθειρομένων, καί ἡνώθην τῷ ἀκτίστῳ, τῷ ἀφθάρτῳ, τῷ ἀνάρχῳ, (109) τῷ τοῖς πᾶσιν ἀοράτῳ˙ τοῦτο γάρ ἀγάπη πέλει. ∆ράμωμεν πιστοί εὐτόνως, σπεύσωμεν νωθροί ἐμπόνως! Ὀκνηροί διεγερθῶμεν, ὅπως ἐγκρατεῖς ἀγάπης, μέτοχοι δέ ταύτης μᾶλλον γενησόμεθα καί οὕτως μεταβῶμεν τῶν ἐνθένδε, ἵνα σύν αὐτῇ τῷ Κτίστῃ καί ∆εσπότῃ παραστῶμεν, ἔξωθεν τῶν ὁρωμένων γεγονότες σύν ἐκείνῃ! Εἰ δέ μή, τοῖς ὁρωμένοις καί τοῖς κτίσμασιν ὡς κτίσμα ὄντες ἐναπολειφθῶμεν ἐν πυρί τε καί ταρτάρῳ καί φρικτοῖς κολαστηρίοις, δίχα ταύτης εὑρεθέντες, δίχα τῆς ἀγάπης λέγω. Εἰ δέ καί σωθῆναι ἔνι δίχα ταύτης, ὦ Χριστέ μου, πῶς ὑπάρξει τοῦτο ὅλως; Οὐδαμῶς γάρ ἔσται τοῦτο! Τοῦ φωτός εἰ χωρισθῶμεν, πῶς φευξόμεθα τό σκότος; Τῆς χαρᾶς εἰ στερηθῶμεν, πῶς ἀπαλλαγῶμεν λύπης; Τοῦ νυμφῶνος ὄντες ἔξω πῶς ἄν ὅλως εὐφρανθῶμεν;