71

∆ιά τοῦτο καί πρό πάντων (118) ἔλαβε τήν βασιλείαν. Πόρνης δέ τόν πόθον ἆρα ποῖος λόγος παραστήσει, ὅν ἐβάσταζεν ἐκείνη ἐν καρδίᾳ προσελθοῦσα ὡς Θεῷ μοι καί ∆εσπότῃ ὁρατῶν καί ἀοράτων καί προσέφερε πλουσίως ὡς οὐδείς τῶν μέχρι τότε, ὅν ἰδών ἀπεδεξάμην; Καί οὐκ ἔλαβον τόν πόθον, ἀλλ᾿ αὐτῇ τόν μαργαρίτην δούς ἀφῆκα καί τόν πόθον, μᾶλλον δέ καί προσανῆψα καί πυρσόνν εἰς μέγαν ἦρα καί ἀπέλυσα παρθένων σεμνοτέραν οὖσαν ταύτην. Ἄφνω γάρ τόν νόμον πάντα ὥσπερ τεῖχος διαβᾶσα, ἤ ὡς κλίμακα τάς πάσας ἀρετάς ὑπεραρθεῖσα ἔφθασεν εἰς τέλος νόμου, ὅπερ ἔστιν ἡ ἀγάπη, καί ἀπῆλθε μέχρι τέλους ἄτρωτον τηροῦσα ταύτην. Ὁ δέ ἄσωτος ὁμοίως ἐκ καρδίας ἐπιστρέψας μετενόησε γνωσίως, καί υἱός μου ὤν τό πρόσθεν οὐ προσῆλθεν ὡς υἱός μου, ἀλλ᾿ ὡς εἷς με ἐξῃτεῖτο (119) τῶν μισθίων μου γενέσθαι. Οὐ τῷ στόματι δέ μόνον, ἀλλά καί ψυχῇ ἐλάλει, καί τοῖς ἔργοις ἐπεδείκνυ ἅπερ ἔλεγε τοῖς λόγοις. Ἡ ταπείνωσίς με τούτου εἵλκυσε πρός εὐσπαγχνίαν καί ἐπλούτισα εὐθέως καί ἐδόξασα συντόμως, ὅτι ἔβλεπον ἐξ ὅλης