73

τήν τῶν οὐρανῶν σοι κόκκον. Ὁ δέ κόκκος οὗτος ἔστι Θείου Πνεύματος ἡ χάρις, ὁ δέ κῆπος ἡ καρδία ἡ ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων, ἔνθα ὁ λαβών τό Πνεῦμα βάλλει ἔνδον τε καί κρύπτει ταῖς λαγόσι ταῖς τῶν σπλάγχνων, ὡς μηδένα τοῦτο βλέπειν, καί φυλάττει μετά πάσης ἀκριβείας, ὅπως φύῃ, ὅπως γένηται εἰς δένδρον καί εἰς οὐρανόν ἀνέλθῃ. (121) Εἰ οὖν λέγεις˙ Οὐχί ὧδε, ἀλλά μετά τέλος πάντες λήψονται τήν βασιλείαν, οἱ θερμῶς ταύτης ἐρῶντες, ἀνατρέπεις τοῦ Σωτῆρος καί Θεοῦ ἡμῶν τούς λόγους. Τόν γάρ κόκκον εἰ μή λάβῃς, τόν σινάπεως, ὅν εἶπεν, εἰ μή βάλῃς σου εἰς κῆπον, μένεις ὅλως δίχα σπόρου. Εἰ δέ καί τόν σπόρον λάβοις καί συμπνίξεις ταῖς ἀκάνθαις ἤ προδώσεις τοῖς ὀρνέοις καί ἁρπάσουσι τόν κόκκον ἤ ἀπότιστον ἐάσεις κῆπόν σου τῇ ἀμελείᾳ καί οὐ φύει σου ὁ σπόρος, οὐ βλαστήσει, οὐ καρπεύσει, τίς σοι ἐκ τοῦ σπόρου ἔσται ἡ ὠφέλεια, εἰπέ μοι; Πότε δέ, εἰ μή ἐνταῦθα, ἄλλοτε τόν σπόρον λάβοις; Μετά θάνατον, μοί εἴπῃς, ἀλλά σφάλλῃ τοῦ εἰκότος˙ ποίῳ κήπῳ τότε τοῦτον κατακρύψεις, ἐρωτῶ σε, ποίαις δέ ταῖς ἐργασίαις θεραπεύσεις, ἵνα φύῃ; Ὄντως ὅλος γέμεις πλάνῃς,