83

ὅς οὐ κωφός τε καί τυφλός γένηται τοῖς τοῦ κόσμου πράγμασί τε καί ἤθεσι, πράξεσί τε καί λόγοις ὁρῶν μέν ὅσα ὀφθαλμός φύσει ὁρᾶν ἰσχύει, μηδέν δέ ἔνδοθεν ἐῶν εἰσελθεῖν ἐν καρδίᾳ καί τύπους τούτων καί μορφάς ἀνιστορεῖσθαι ταύτην ἀκούων δ᾿ ὅσα ἀκοή δέχεται ἀνθρωπίνη, καί μένων ὥσπερ ἄψυχος καί ἀναίσθητος λίθος, μή ἠχήν, μή τήν δύναμιν τῶν φωνῶν μεμνημένος, οὐ δύναται τήν μυστικήν καί ἀναίμακτον θύειν Θεῷ θυσίαν καθαρῶς τῷ καθαρῷ τήν φύσιν. Ὅταν γάρ ταῦτα αἰσθηθῇ ποιεῖν ἐν ἀληθείᾳ, ἀπεχωρίσθη τοῦ παντός κόσμου καί τῶν τοῦ κόσμου καί γνώσει καί πιστεύσει μοι, ἅ μέλλω πάλιν γράφειν. Τόν ἀέρα τόν σκοτεινόν, ὅν ∆αυίδ τεῖχος λέγει καί θάλασσαν ὠνόμασαν τοῦ βίου οἱ Πατέρες, ὑπερέβη, ἐπέρασεν, εἰσῆλθεν εἰς λιμένα, ἐν ᾧ πᾶς ὁ γενόμενος πᾶν ἀγαθόν εὑρίσκει. Ἐκεῖ γάρ ὁ παράδεισος, ἐκεῖ ζωῆς τό ξύλον, ἐκεῖ ὁ ἄρτος ὁ γλυκύς, ἐκεῖ πόμα τό θεῖον, ἐκεῖ ὁ ἀνεξάντλητος πλοῦτος τῶν χαρισμάτων. Ἐκεῖ ἡ βάτος καίεται μή καταφλεγομένη καί τῶν ποδῶν μου λύονται πέδιλα εὐθέως˙ (136) ἐκεῖ θάλασσα ῥήγνυται καί διέρχομαι μόνος καί ὁρῶ ἐν τοῖς ὕδασιν ἐχθρούς ποντιζομένους˙ ἐκεῖ τό ξύλον θεωρῶ ἐν τῇ ἐμῇ καρδίᾳ βαλλόμενον καί τά πικρά πάντα μεταποιοῦνται˙ ἐκεῖ τήν πέτραν βλύζουσν μέλι ἐκαρπωσάμην καί ἡ ψυχή μου ἔκτοτε θλίψεως οὐ μετέσχεν˙ ἐκεῖ εὕρηκα τόν Χριστόν, τόν παροχέα τούτων, καί ἠκολούθησα αὐτῷ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μου˙ ἐκεῖ τό μάννα ἔφαγον καί ἄρτον τῶν Ἀγγέλων καί οὐδενός ἐπεθύμησα τῶν ἀνθρωπίνων ἔτι˙ ἐκεῖ τήν ῥάβδον Ἀαρών τήν ξηράν ἐξανθοῦσαν εἶδόν τε καί ἐθαύμασα Θεοῦ τερατουργίας˙ ἐκεῖ τήν στεῖράν μου ψυχήν εἶδον καρποφοροῦσαν καί πῶς τό ξύλον τό ξηρόν ποιεῖ καρπόν ὡραῖον˙ ἐκεῖ τήν βορβορώδη μου καί ἄσωτον καρδίαν ἐθεασάμην καθαράν καί ἁγνήν καί παρθένον καί τό˙ Χαῖρε, ἀκούουσαν, ἡ κεχαριτωμένη, μετά σοῦ γάρ ὁ Κύριος καί ἐν σοί εἰς αἰῶνας! Ἐκεῖ τό˙ Νίψαι, ἤκουσα, κολυμβήθρα δακρύων! καί ποιήσας ἐπίστευσα καί ἀνέβλεψα αἴφνης˙