85

ὁ ἀπροσίτῳ φωτί ἐνειλημμένος, καί περιγραπτός τοῖς πᾶσιν ἐνομίσθης, ὁ παντάπασιν ἀχώρητος ὑπάρχων, ὅν οὐκ ἰσχύει λόγος ἅπας ἐκφράσαι, νοῦς δέ βιαζόμενος δράσσεται πόθῳ καί κρατεῖν οὐ δύναται συστελλόμενος φόβῳ καί πάλιν ζητεῖ καιόμενος τά ἔνδον, φαντασθείς δέ σου βραχύ τῇ λαμπηδόνι τρόμῳ ἀποπέμπεται καί χαρᾷ χαίρει. Στέγειν γάρ οὐ δύναται φύσις ἀνθρώπων ὅλον σε τρανῶς καθορᾶν, τόν Χριστόν μου, εἰ καί ὅλον σε πιστεύομεν λαμβάνειν ἐκ τοῦ Πνεύματος, οὗ διδώς, ὁ Θεός μου, καί τῶν ἀχράντων αἵματος καί σαρκός σου, ὧν κοινωνοῦντες σε κρατεῖν καί ἐσθίειν ἀδιαιρέτως, Θεέ, ὁμολογοῦμεν καί ἀσυγχύτως˙ οὐ γάρ μεταλαμβάνεις φθορᾶς ἤ ῥύπου, ἀλλ᾿ ἐμοί μεταδίδως τῆς σῆς ἀφθάρτου καθαρότητος, Λόγε, (139) καί ἀποπλύνεις τόν ῥύπον τῶν κακῶν μου καί ἐκδιώκεις ζόφον ἁμαρτιῶν μου καί τῆς καρδίας καθαίρεις μου τό αἶσχος καί τῆς κακίας ἐκλεπτύνεις τό πάχος καί φῶς ποιεῖς με, τόν πρίν ἐσκοτισμένον, καί ὡραῖόν με κατ᾿ ἄμφω ἀπεργάζῃ˙ αἴγλῃ περιλάμπεις με ἀθανασίας καί ἐκπλήττομαι καί καίομαι τά ἔνδον ἐπιθυμῶν σε αὐτόν προσκυνῆσαι. Ὅτε δέ τοῦτο ἐνθυμηθῶ ὁ τάλας, ὤ τοῦ θαύματος, ἐν ἐμοί σε εὑρίσκω καταμένοντα, κινούμενον, λαλοῦντα καί ἄφωνόν με τότε ἀποτελοῦντα τῇ καταπλήξει δόξης τῆς ἀπροσίτου. Θάμβος οὖν συνέχει με καί ἀπορία, ὅτι τόν πάντα συνέχοντα παλάμῃ συνεχόμενον ἐν καρδίᾳ μου βλέπω. Ἀλλά τί σου, Χριστέ μου, τό ξένον τοῦ ἐλέους, τίς ἡ ἄπειρος συγκατάβασις, Λόγε; Τί πρός τήν ἐμήν ἐλήθυθας πτωχείαν, πῶς καί εἰσῆλθες εἰς ῥυπῶσαν οἰκίαν, ὁ ἀπροσίτῳ οἰκῶν φωτί, Θεέ μου; Πῶς δέ καί τηρεῖς ἀκατάφλεκτον ταύτην,