86

πῦρ ὑπάρχων ἄστεκτον φύσει βροτείᾳ; Τί δέ ποιήσω ἄξιόν σου τῆς δόξης καί τί εὑρήσω πρός τοσαύτην ἀγάπην; Τί σοι προσάξω, τῷ τοιαύτῃ με δόξῃ καί τιμῇ δοξάσαντι, τόν ἀνάξιον; Ὅν γάρ ἄνθρωποι βλέπειν ἀπαξιοῦσιν, ἀλλ᾿ οὐδέ λαλεῖν οὐδέ συνεστιᾶσθαι ὅλως ἐμοί βούλονται τῷ παναθλίῳ, σύ ὁ πνοήν ἅπασαν τρέφων καί φύσιν, (140) ὁ τοῖς Σεραφείμ ἀπρόσιτος ὑπάρχων, ὁ πάντων κτίστης, ποιητής καί δεσπότης οὐ μόνον ὁρᾷς καί λαλεῖς μοι καί τρέφεις, ἀλλά καί τήν σήν οὐσιωδῶς μοι σάρκα κατηξίωσας καί κρατεῖν καί ἐσθίειν καί τό αἷμά σου τό πανάγιον πίνειν, ὅ ἐξεχύθη δι᾿ ἐμέ σοῦ σφαγέντος. ∆ιάκονόν τε καί λειτουργόν καί μύστην τούτων με κατέστησας, ὅνπερ γινώσκεις, ὁ πάντα εἰδώς, πρίν ποιήσεις αἰῶνας καί πρίν παράξεις τι τῶν μή βλεπομένων - τά γάρ ὁρατά ὕστερον συνεστήσω , τόν ἁμαρτωλόν, ἄσωτον, τόν τελώνην, λῃστήν, φονέα ἐμαυτοῦ γεγονότα, ψεύστην τῶν καλῶν, ἐργάτην ἀνομίας καί πασῶν τῶν σῶν ἐντολῶν παραβάτην. Σύ οὖν ἀληθῆ ταῦτα εἶναι γινώσκεις˙ πῶς ἐνώπιον ὀφθῶ σου, ὦ Χριστέ μου, πῶς δέ τῇ σῇ πλησιάσω τραπέζῃ; Πῶς τοῦ ἀχράντου σώματός σου κρατήσω, ὁ χεῖρας ἔχων πάντῃ ἐσπιλωμένας; Πῶς ὑμνήσω σε, πῶς ἄλλοις μεσιτεύσω μή ἔχων ἐκ πίστεως καί καλῶν ἔργων τήν πρός σέ ἀγάπησιν καί παρρησίαν, ἀλλ᾿ ὑπόχρεως αὐτός ὤν, ὥσπερ οἶδας, πολλῶν ταλάντων, πολλῶν ἀνομημάτων; Ὁ νοῦς ἀπορεῖ, ἠσθένησεν ἡ γλῶσσα καί λόγος οὐδείς εὑρίσκεταί μοι, Σῶτερ, τά σά ἐξειπεῖν ἀγαθότητος ἔργα, ἅ ἐποίησας εἰς ἐμέ τόν σόν δοῦλον. (141) Φλέγονται δέ μου ὡς ἐκ πυρός τά ἔνδον καί οὐ δύναμαι σιωπῶν ὑποφέρειν