92

καί κεχώρισται ἐνυποστάτῳ λόγῳ, ἀλλά καί μένει τοῦ γεννήσαντος ἔνδον, ὅπερ καί κόλπον πατρικόν δεῖ νοῆσαι, καί διέρχεται εἰς τόν σύμπαντα κόσμον καί πάντα πληροῖ τοῦ Πατρός ὅλως δίχα καί σύν τῷ Πατρί ὅλος αὐτός ὑπάρχει, μετέρχεται δέ πάντως ταῖς ἐνεργείαις καί τῇ ἐλλάμψει μεταβαίνειν νοεῖται. Ἐμπεριπατεῖν ἤκουσας γάρ καί μένειν καί ἀποστρέφειν τό πρόσωπον καί βλέπειν, κατέρχεσθαί τε καί ἀνέρχεσθαι πάλιν, παραγίνεσθαί τε καί ἀφίπτασθαι αὖθις καί ἄλλα πολλά τῆς θείας ἐνεργείας αἱ θεῖαι γραφαί πᾶσαι δημηγοροῦσιν, ἅ ἐλάλησεν ἐκπορευθέν τό Πνεῦμα, (149) τό Πανάγιον, ἐκ τοῦ Πατρός ἀφράστως, καί ἀπεστάλη δι᾿ Υἱοῦ τοῖς ἀνθρώποις˙ οὐ τοῖς ἀπίστοις οὐδέ τοῖς φιλοδόξοις, οὐ τοῖς ῥήτορσιν οὐδέ τοῖς φιλοσόφοις, οὐ τοῖς μαθοῦσι συγγραφάς τῶν Ἑλλήνων, οὐ τοῖς τά γραφάς ἀγνοοῦσι τάς ἔσω, οὐ τοῖς ἐξασκήσασι σκηνικόν βίον, οὐ τοῖς λαλοῦσι τορνευτῶς καί πλουσίως, οὐ τοῖς λαχοῦσι μεγάλων ὀνομάτων, οὐ τοῖς τυχοῦσι φιλεῖσθαι παρ᾿ ἐνδόξων, οὐ συμπράξασι τοῖς πράξασιν ἀνόμως, οὐ τοῖς καλοῦσιν οὐδέ τοῖς καλουμένοις, οὐδέ παίζουσιν οὐδέ τοῖς παιζομένοις, ἀλλά τοῖς πτωχοῖς πνεύματι καί τῷ βίῳ, τοῖς τήν καρδίαν καθαροῖς καί τό σῶμα, τοῖς λόγον ἁπλοῦν καί ἁπλούστερον βίον καί ἁπλουστέραν κεκτημένοις τήν γνώμην, τοῖς τήν δόξαν φεύγουσιν ὡς πῦρ γεέννης καί κολακευτάς ἀπό ψυχῆς μισοῦσιν (οὐ γάρ δέχεται τό Πνεῦμα κολακείας, οὐδ᾿ ἀνέχεται ἀκούειν, ὅ μή ἔστι), τοῖς πρός μόνην βλέπουσι ψυχῆς τήν δόξαν καί τῶν ἀδελφῶν τήν σωτηρίαν πάντων καί μηδέ μικρᾷ καρδιακῇ κινήσει αἴσθησιν λαμβάνουσι πρός τι τοῦ κόσμου, ἐπαίνων οἷον ἤ δόξης ἀνθρωπίνης ἤ πάσης ἄλλης ἡδονῆς εἴτε πάθους.