102

τό ἀμέριστον μερίζεται τοῦ λόγου˙ ὁ γάρ ἐν οἴκῳ ἔνδοθεν κεκλεισμένος, ἔξω δέ τόν νοῦν περιπολοῦντα ἔχων οὐ κατελείφθη ἄνους ἐν τῇ οἰκίᾳ, ἀλλά μετ᾿ αὐτοῦ καί ἔξω πάντως ἔστι. Τόν οὖν χωρισμόν τοῦτον τί ὀνομάσεις; Πρᾶγμα δή λέξεις ἤ ἐπίνοιαν εἴπῃς; Εἰ ἐπίνοιαν, πῶς ὅλος ἔστιν ἔξω, εἰ δέ πρᾶγμα τι, πῶς ἔνδον τῆς οἰκίας; Καίτοι τί ἐστί τό παράδειγμα τοῦτο πρός τόν ὑπέρ νοῦν καί διάνοιαν Λόγον; Ἐκ γάρ τοῦ Πατρός ἀποσταλείς ὁ Λόγος κατῆλθε καί ἐν γαστρί ἐνῴκησεν ὅλος τῇ τῆς Παρθένου καί ὅλος ἦν ἐν τῷ Πατρί καί ὅλος ἐν κοιλίᾳ καί ὅλος ἐν τῷ σύμπαντι ἀχώρητος ὑπάρχων, μή συσταλείς, μή σμικρυνθείς πάντως εἰσῆλθεν ὅλως καί μείνας ἀναλλοίωτος μορφήν ἔλαβε δούλου καί γεννηθείς ἐγένετο ἄνθρωπος κατά πάντα, ὅλος τήν μήτραν διελθών καί γεγονώς ἐν κόσμῳ, ὅλος πάλιν ἀναληφθείς, ὅθεν οὐκ ἐχωρίσθη. Ταῦτα οὖν κατ᾿ ἐπίνοιαν ἤ πρᾶγμα γεγονέναι ὅλως εἰπεῖν τολμήσειας, τά ἀπόρρητα πᾶσιν ἀγγέλοις, ἀρχαγγέλοις τε καί πάςῃ κτιστῇ φύσει; (163) Νοεῖται καί γάρ ἀληθῶς, οὐ φράζεται δέ ὅλως, οὐδέ καταλαμβάνεται νοΐ πάντως τελείως. Πῶς οὖν Θεός καί ἄνθρωπος, ἄνθρωπος Θεός πάλιν καί τοῦ Πατρός ἐστιν Υἱός, ὅλος αὐτοῦ ἀχωρίστως, καί τῆς Παρθένου γέγονε καί προῆλθεν ἐν κόσμῳ καί ἔμεινεν ἀχώρητος, ὡς εἴρηται, τοῖς πᾶσιν; Ἐπινοίᾳ ἤ πράγματι; εἰπέ. Πάντως ἄρτι σιγήσεις˙ κἄν γάρ εἰπεῖν θελήσειας, ὁ νοῦς σου λόγον οὐ δώσει καί μείνῃ ἡ πολύλαλος ἀργήσασά σου γλῶσσα. Εἰ δέ θελήσειας εἰπεῖν πρᾶγμα τήν θείαν φύσιν, πάντως εἴπῃς καί ποταπόν, ἐγώ γάρ οὐ γινώσκω. ∆όξα σοι, Πάτερ καί Υἱέ καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, θεότης ἀπερίγραπτε, ἀμέριστε τῇ φύσει, σέ προσκυνοῦμεν ἅπαντες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, οἱ τό Πνεῦμά σου ἔχοντες ὡς παρά σοῦ λαβόντες καί ὁρῶντες τήν δόξαν σου οὐ πολυπραγμονοῦμεν, ἀλλ᾿ ἐν αὐτῷ σε βλέπομεν ἀγέννητον Πατέρα καί γεννητόν τόν ἀπό σοῦ προερχόμενον Λόγον, ἄτμητον οὖν, ἀσύγχυτον προσκυνοῦμεν Τριάδα,