109

καί οὐδ᾿ ἔσω ἦς οὐδ᾿ ἔξω; Ὡς μέν ἄληπτος οὐκ ἔσω, (172) ὡς ληπτός δ᾿ ἔξω πέλω ἀπερίγραπτος δ᾿ ὑπάρχων οὔτε ἔσω οὔτε ἔξω. Τίνος γάρ ὁ κτίστης ἔσω, ποίου δέ, εἰπέ μοι, ἔξω; Πάντα ἔνδον περιφέρω ὡς συνέχων πᾶσαν κτίσιν˙ πάντων ἔξω δέ τυγχάνω, πάντων ὤν κεχωρισμένος. Ὁ γάρ κτίστης τῶν κτισμάτων πῶς οὐκ ἔσται πάντων ἔξω; Ὁ πρό πάντων δέ ὑπάρχων καί πληρῶν τό πᾶν ὡς πλήρης, πῶς οὐκ ἔσομαι καί κτίσας ἐν τοῖς κτίσμασί μου πᾶσι; Πανταχοῦ καί γάρ ὑπῆρχον ἐν τῷ πᾶν ὡς ὑπερπλήρης καί πληρῶ τά πάντα κτίσας. Νόει ἅπερ φθέγγομαί σοι! Οὐ μετέστην τόπου κτίσας, οὐδ᾿ ἡνώθην τοῖς κτισθεῖσιν˙ ἀπερίγραπτον δέ ὄντα ποῦ ποτέ με φήσεις εἶναι; Οὐ σωματικῶς σοι λέγω, ἀλλά νοητῶς μοι νόει. Ζητῶν δέ πνευματικῶς με ἀπερίγραπτον εὑρήσεις, οὐδαμοῦ δ᾿ αὖ κατά τοῦτο, οὐδέ ἔσω οὐδέ ἔξω, εῖ καί πανταχοῦ καί ἐν πᾶσιν ἀπαθῶς καί ἀσυγχύτως˙ (173) κατά τοῦτο δ᾿ἔξω πάντων, ὅτι καί πρό πάντων ἤμην. Ἀλλ᾿ ἀφήσωμεν τήν κτίσιν ὅλην ταύτην ἥνπερ βλέπεις, ὅτι λόγου οὐ μετέχει καί δικαίως πρός τόν λόγον οἰκειότητα οὐκ ἔχει, νοῦ παντός ἐστερημένη. ∆ῶμεν οὖν οἰκεῖον ζῷον