111

Τό δ᾿ αὐτό, εἰ σύ καμμύσῃς, ἄληπτον εὐθύς ὑπάρχει, τοῖς τυφλοῖς οὐ παραμένει, σύνεστι δέ τοῖς ὁρῶσιν. Ὅτε δέ δύνει, καί τούτους ὡς τυφλούς καταλιμπάνει - ἐν νυκτί καί γάρ ἀνθρώπων ὀφθαλμοί οὐ καθορῶσιν , ἡ ψυχή οὖν διά τούτων παρακύπτουσα φῶς βλέπει, τοῦ φωτός δέ μή παρόντος ὡς ἐν σκότει πάντως ἔστιν, ἀνατέλλοντος δέ τούτου τότε βλέπεις φῶς ἐν πρώτοις, ἐν φωτί δέ καί τά πάντα, (175) τό δέ φῶς ἔχων οὐκ ἔχεις˙ ἔχεις γάρ, ὅτι καί βλέπεις, κατασχεῖν δέ μή ἰσχύων ἤ λαβεῖν αὐτό χερσί σου. Ἔχεις ὅλως οὐ δοκεῖς τι, ἐφαπλοῖς τάς σάς παλάμας, λάμπει ἥλιος ἐν ταύταις καί κρατεῖν αὐτόν νομίζεις˙ τοῦτο λέγω, ὅτι ἔχεις. Σφίγγεις αἴφνης πάλιν ταύτας καί ἀκράτητος ὑπάρχει˙ οὕτως πάλιν οὐδέν ἔχεις. Τά ἁπλᾶ ἁπλῶς κρατοῦνται, κρατητῶς οὐ σφίγγονται δέ, εἰ καί σῶμα γάρ τῇ φύσει τοῦτο δή τό φῶς νοεῖται ὁρωμένου τοῦ ἡλίου, πλήν καί ἄτμητον ὑπάρχει. Πῶς οὖν τοῦτον εἰς οἰκίαν εἰσαγάγεις σήν, εἰπέ μοι; Πῶς δέ κατασχεῖν ἰσχύσεις, πῶς τόν ἄληπτον κρατήσεις, πῶς δέ τοῦτον ὅλον κτήσῃ, μερικῶς ἤ καί καθόλου; Πῶς δέ λάβεις τούτου τμῆμα καί ἐν κόλπῳ κατακρύψεις; Πάντως οὐδαμῶς, μοί εἴπῃς,