115

καί διΐστανται ἀφράστως. Πρός τόν ὅλον πόσον ἔχω; Κόκκον ἕνα ἤ σπινθῆρα! Καί ζητῶ λαβεῖν τό ὅλον, εἰ καί ὅλον πάντως ἔχω. Πῶς τό ὄλον, τί μοι λέγεις; Ὡς πρός ἄφρονας προσπαίζεις˙ παῦσαι παίζειν με, μή λέγε˙ οὔ, ἀλλά τό ὅλον ἔχω, εἰ μηδέν μηδόλως ἔχω! Πῶς ἤ τί λαλεῖς, θαυμάζω. Ἄκουσον καί πάλιν λέξω˙ πέλαγός μοι νόει μέγα καί θαλάσσας θαλασσῶν τε, ἄβυσσον ἀβύσσων πάλιν (180) κατά νοῦν ὑποζωγράφει. Εἰ οὖν ἵστασαι πρός τούτοις, τῇ ἀκτῇ τῶν θαλασσίων, πάντως ἄν καλῶς μοι εἴποις καθορᾶν τό ὕδωρ ἄρα, καί μή βλέπων ὅλον ὅλως. Τό γάρ ὅλον, πῶς θεάσῃ, ἄπειρον τοῖς ὀφθαλμοῖς σου ἄσχετιν καί ταῖς χερσί σου; Πάντως, ὅσον βλέπεις, βλέπεις˙ εἰ δέ ἔροιτό σε τις δή˙ Βλέπεις ὅλας τάς θαλάσσας; Οὐδαμῶς, ἀποκριθήσῃ. Πάσας δέ κρατεῖς παλάμῃ; Οὔ, λέξεις, πῶς γάρ ἰσχύω; Εἰ δέ ἔροιτό σε πάλιν˙ Οὐδέ ὅλως ταύτας βλέπεις; Λέγεις˙ Ναί, μικρόν τι βλέπω καί κρατῶ θαλάσσης ὕδωρ. Ὅσα οὖν τήν χεῖρα ἔχεις ἐν τοῖς ὕδασι κρατοῦσαν, ὅλας ἔχεις τάς ἀβύσσους συνημμένας τῇ χειρί σου, οὐ γάρ τέτμηνται ἀλλήλων καί οὐ πάσας, ἀλλ᾿ ὀλίγον. Πρός οὖν πάσας, πόσον ἔχεις; Ὡς ῥανίδα μίαν εἴπῃς.