116

Τάς δέ πάσας σύ οὐκ ἔχεις, καίτοι συνημμένας ἔχεις. Οὔτω γοῦν κἀγώ σοι λέγω, ὅτι ἔχων οὐδέν ἔχω καί πτωχός εἰμι καί πλοῦτον ἀποκείμενον ὁρῶ μοι. Ὅτε χορτασθῶ, λιμάσσω, (181) ὅτε δέ πένομαι, πλουτῶ, ὅτε πίνω, καί διψῶ, καί γλυκύ τό πόμα λίαν˙ μία γεῦσις πᾶσαν δίψαν μυριάδων καταπαύει, καί διψῶ ἀεί τοῦ πίνειν ὑπέρ κόρον πάντως πίνων. Σχεῖν ἐπιθυμῶ τό ὅλον καί πιεῖν, εἰ οἷόν τε, πάσας τάς ἀβύσσους ἅμα˙ ἀδυνάτου τούτου ὄντος πάντοτε διψεῖν σοι λέγω, καίπερ ἐν τῷ στόματί μου πάντοτε τό ὕδωρ ἔστι ῥέον, βλύζον, περικλύζον. Ἀλλά βλέπων τάς ἀβύσσους οὐ δοκῶ τι πίνειν ὅλως˙ σχεῖν ἐπιθυμῶν τό ὅλον, πλουσίως τε πάλιν ἔχων ὅλον ὅλως ἐν χειρί μου, πάντοτε πτωχός ὑπάρχω, μετά τοῦ μικροῦ τό ὅλον συνημμένον πάντως ἔχων. Θάλασσα οὖν τῇ σταγόνι, ἄβυσσοι δέ πάλιν ταύτῃ τῶν ἀβύσσων συνημμέναι˙ μίαν οὖν σταγόνα ἔχων συνημμένας πάσας ἔχω. Ἡ σταγών δέ πάλιν αὕτη, ἥνπερ λέγω σοι κεκτῆσθαι, ἄτμητος ὑπάρχει ὅλη, ἀναφής, ἄληπτος πάντῃ, (182) ἀπερίγραπτος ὡσαύτως, δυσθεώρητος εἰς ἅπαν, ἤ Θεός ὅλος ὑπάρχει.