117

Εἰ οὖν οὕτω καί τοιαύτη ἔστι μοι ῥανίς ἡ θεία, ὅλως ἔχειν τί δοκήσω; Ὄντως ἔχων οὐδέν ἔχω. Ἄλλως πάλιν σοι ταῦτα λέξω˙ Ἥλιος ἀφ᾿ ὕψους λάμπει ἐπιβαίνων ταῖς ἀκτῖσι˙ μᾶλλον δέ κρατῶ ἀκτῖνα, ἀναβαίνω τρέχων ἄνω πλησιάσαι τῷ ἡλίῳ. Ὅτε δέ καλῶς ἐγγίσω καί δοκήσω τοῦ προσψαῦσαι, διαφεύγει μου τάς χεῖρας ἡ ἀκτίς καί εὐθύς τυφλοῦμια καί ἐκπίπτω ἀμφοτέρων, τοῦ ἡλίου καί ἀκτίνων. Ἀπό ὕψους οὖν ἐκπίπτω, κάθημαι καί πάλιν κλαίω καί ζητῶ τήν πρίν ἀκτῖνα. Οὕτως τοίνυν ἔχοντός μου, τῆς νυκτός ὅλον τόν ζόφον αὕτη διασχίσασά μοι ὡς σχοινίον ἀπό ὕψους οὐρανίου καταβαίνει. ∆ράσσομαι συντόμως ταύτης, ὡς ληπτήν σφίγγω κρατῆσαι, καί ἀκράτητος ὑπάρχει˙ ὅμως δέ ἀλήπτως ταύτην καί κρατῶ καί ἀναβαίνω. Οὕτως οὖν ἀνερχομένῳ συνανέρχονται ἀκτῖνες, (183) οὐρανούς δέ ὑπερβαίνω, οὐρανῶν τούς οὐρανούς τε, βλέπω ἥλιον δέ πάλιν ὑπέρ τούτων ἀνωτέρω. Εἴτε φεύγει, οὐ γινώσκω, εἴτε ἵσταται, οὐκ οἶδα˙ τέως βαίνω, τέως τρέχω, τέως φθάσαι οὐκ ἰσχύω. Ὕψους ὑπερβαίνων δ᾿ ὕψη, ὑπέρ ὕψωμά τε ἅπαν γενομένῳ μοι, ὡς δοκῶ,