118

ἐκ χειρῶν μου αἱ ἀκτῖνες σύν ἡλίῳ ἀφαντοῦνται καί εὐθύς εἰς ᾅδου πτῶμα καταφέρομαι, ὁ τάλας. Τοῦτο ἔργον, τοῦτο πρᾶξις τοῖς πνευματικοῖς ὑπάρχει˙ ἄνω κάτω, κάτω ἄνω ἄπαυστος αὐτοῖς ὁ δρόμος. Ὅταν πέσῃ, τότε τρέχει, ὅταν τρέχῃ, ἵσταται δέ. Ὅλος κάτω κεκλιμένος, ὅλος ὤν ἄνω τυγχάνει˙ περιπολῶν οὐρανούς δέ ἐμπεδοῦται πάλιν κάτω καί ἀρχή τοῦ δρόμου τέλος, τό δέ τέλος ἀρχή πέλει. Ἀτελής ἡ τελειότης, ἡ δ᾿ ἀρχή γε πάλιν τέλος˙ τέλος πῶς; Ὡς Γρηγόριος θεολογικῶς εἰρήκει˙ Ἔλλαμψις ὑπάρχει (184) τέλος τῶν ποθούντων πάντων, καί ἀνάπαυσις ἁπάσης θεωρίας φῶς τό θεῖον. Τοῦτο οὖν ἰδεῖν ὁ φθάσας ἀπό πάντων καταπαύει καί χωρίζεται κτισμάτων˙ τόν γάρ κτίστην τούτων βλέπει. Ὅν ὁ βλέπων ἔξω πάντων μετά μόνου μόνος ἔστι καί οὐδέν τῶν πάντων βλέπει ὁρατῶν ἤ νοουμένων˙ μόνην τήν Τριάδα βλέπει. Τά δ᾿ ἐν ταύτῃ σιωπάσθω, ἀμυδρῶς καί γάρ ὁρῶνται, καί ποσῶς κατανοοῦνται. Κατεπλάγης οὖν ἀκούσας τά ἐντός τῶν ὁρωμένων; Εἰ δέ καταπλάγης ταῦτα, πῶς οὐ μυθολόγος δόξω τά ἐκτός διατρανῶν σοι; Ἀνεκλάλητα γάρ πάντῃ