119

καί ἀνέκφραστα τά θεῖα καί τά ἐν αὐτοῖς εἰς ἅπαν, κἄν ὁ λόγος πως ἐκ πόθου ἐκβιάζεται τοῦ λέγειν περί πραγμάτων θείων καί ἀνθρωπίνων. Ἀλλ᾿ ἐάσας οὖν τά θεῖα καί εἰπών τι τῶν ἰδίων ὑποδείξω σοι τῷ λόγῳ τήν ὁδόν καί καταπαύσω. Γνῶθί σε διττόν ὑπάρχειν καί διττούς ἔχεις τούς ὦπας, αἰσθητούς καί νεορούς τε, ὡς διττῶν ἡλίων ὄντων (185) καί διττοῦ φωτός ὡσαύτως, αἰσθητοῦ καί νοητοῦ τε, οὕς εἰ βλέπεις, ὡς ἐκτίσθης κατ᾿ ἀρχάς ἄνθρωπος ἔσῃ. Εἰ δέ αἰσθητόν μέν βλέπεις, νοητόν δέ οὐδαμῶς ἥλιον, ἠμιθνής τυγχάνεις πάντως, ὁ ἠμιθνής δέ καί νεκρός, ἀνενέργητος εἰς πάντα. Εἰ γάρ ὁ αἰθητῶς μή βλέπων ἀνενέργητός τις ἔστι, πόσῳ μᾶλλον ὁ μή βλέπων τό νοητόν φῶς τοῦ κόσμου νεκρός ἐστι καί νεκροῦ πλέον; Ὁ νεκρός ἀναισθητεῖ γε, ὁ δέ θνήξας ἐν αἰσθήσει, ὅσην ἕξει τήν ὀδύνην, μᾶλλον δ᾿ ἔσεται ὡς θνῄσκων ἐνωδύνως εἰς αἰῶνας. Οἱ δέ βλέποντες τόν κτίστην πῶς οὐ ζῶσιν ἔξω πάντων; Ναί, τῶν πάντων ἔξω ζῶσι καί εἰσί τῶν πάντων μέσον καί ὁρῶνται ὑπό πάντων, οὐχ ὁρῶνται δέ τοῖς πᾶσιν ἐν αἰσθήσει τῶν παρόντων˙ μέσον μέν εἰσι τῶν πάντων, ὑπέρ αἴσθησιν δέ τούτων ἔξω γίνονται τῶν πάντων,